آیا یک جریان طرفدار سوسیالیسم، مانند حزب کمونیست ایران” با تعهد به سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی، یعنی سرنگونی توسط اکثریت مردم و برای حاکمیت اکثریت مردم، می تواند با نیروهای “تغییر رژیم” (regime change) یا طرفداران آویزان شدن به قدرت های ارتجاعی منطقه ای و جهانی و روش هائی مانند منطقه پرواز ممنوع، حمله نظامی و …، وارد اتحادعمل سیاسی شود و هم زمان تلاش کند تا نیروهای چپ و کمونیست را با اتحادعملی مشابه، به این همکاری منضم سازد؟ پاسخ ما قطعاً منفی است. این همکاری به معنای ریختن قبح ائتلاف با اردوی “تغییر رژیم” و جنگ نیابتی و در نتیجه تضعیف جنبش سوسیالیستی و کارگری است.
شاخه کردستانی حزب کمونیست ایران یکی از شش تشکل کرد می باشد که مشترکاً اعلامیه ای برای تحریم نمایش انتخاباتی ریاست جمهوری و شوراها منتشر ساخته اند. اما در میان نیروهای کردِ این اتحاد عمل، احزابی نظیر حزب دمکرات کردستان ایران، حزب کومله کردستان ایران و… قرار دارند که طرفدار برقراری منطقه پرواز ممنوع برفراز کردستان ایران توسط ارتش آمریکا می باشند ؛ از دخالت نظامی ناتو در لیبی به عنوان نجات این کشور از چنگال دیکتاتوری برای برقراری دمکراسی دفاع کرده اند؛ از شرکت کنندگان همایش های طرفداران مداخله آمریکا در ایران نظیر گردهم آئی ها پاریس، استکهلم و پراک و یا تشکل هائی نظیر”کنگره ملیت های ایران فدرال” و… هستند. ورود ترامپ به کاخ سفید و سیاست جدید خاورمیانه ای دولت آمریکا، قدرت های ارتجاعی منطقه ای را در پیش برد سیاست “تغییر رژیم” و جنگ های نیابتی جسورتر ساخته و در نتیجه این نیروهای سیاسی ایرانی نیز به حمایت های بیشتر دولت آمریکا و متحدان منطقه ای اش بیشتر دل بسته اند.
تا قبل از این اتحاد عمل، حزب کمونیست ایران در شمار نیروهائی بود که با اردوی “تغییر رژیمی ها” مرزبندی داشته و آویزان شدن به قدرت های خارجی را مردود می شمرد. اما اتحاد عمل برای تحریم انتخابات در کردستان با بخشی از تشکل هائی که از نیروهای اصلی اردوی “تغییر رژیم” و جنگ های نیابتی هستند به معنای نقض همین اصل، درعرصه عمل و اقدام سیاسی و همراه با آن نقض مبانی بنیادی دمکراسی است.
این موضع همیشگی ماست است. ما در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۵ در بیانیه ای ” درمورد خروج از کمیته اتحاد عمل برای دمکراسی” در اعتراض به پیام مصطفی هجری دبیرکل حزب دمکرات کردستان ایران به به جورج بوش به مناسبت انتخاب مجدد او به ریاست جمهوری و درخواست صریح مداخله آمریکا برای استقرار “دمکراسی” در ایران صراحت داده بودیم که :
” براندازی جمهوری اسلامی گرچه شرط لازم وحیاتی شکل گیری دموکراسی است ولی به خودی خود به دموکراسی نمی انجامد. وحتی شرکت فعّال مردم درضدیت با استبداد نیزضرورتاً دموکراسی به بار نمی اورد. تجربه ی انقلاب سال ۱۳۵۷ پیش روی ماست و شاهد گویای این حقیقت. دموکراسی با سازمان یابی مستقل بخش های مختلف مردم حول خواست ها و نیازهای خودشان پا می گیرد و با توده ای شدن و مستحکم تر شدن این سنگربندی های مستقل قابلیت بقا پیدا می کند. مطمئن ترین وکم هزینه ترین راه براندازی جمهوری اسلامی نیزباهمین سنگربندی های مستقل مردم گشوده می شود. آنهائی که میگویند مردم ایران به تنهائی و بدون کمک قدرت های خارجی نمی توانند جمهوری اسلامی را براندازند، بیش ازهرچیزدیگر، بی اعتقادی شان به مردم و اصول بنیادی دموکراسی را تبلیغ می کنند. چنین کسانی درپشت شعارهای ضدیت با استبداد حاکم، شکل های دیگری از قیّم مآبی برمردم را تدارک می بینند واگرخودشان هم وابسته به قدرت های خارجی نباشند، خواسته یا نا خواسته، قبح وابستگی به قدرت های خارجی را از بین می برند. فراموش نباید کرد که دموکراسی درساده ترین و کوتاه ترین بیان یعنی توانمند شدن مردم برای ِاعمال حق حاکمیت خودشان. به همین دلیل منطق قیّم مآبی و حواله دادن مردم به نیروی نجات بخشی که از پشت ابرها یا از بیرون مرزها می آید، با پیکار دموکراسی غیرقابل جمع است.”( به نقل از بیانیه سازمان ما تحت عنوان” درمورد خروج از کمیته اتحاد عمل برای دمکراسی ۳۰ ژوئن ۲۰۰۵ “)
قبل از نهائی شدن اعلامیه تحریم توسط پنج نیروی کرد و حزب کمونیست ایران ، نماینده حکا در”شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست”، پیشنهاد انتشار اعلامیه ای در مورد تحریم انتخابات را مطرح ساخت و با موافقت اکثریت اعضای شورا، تهیه پیش نویس تحریم به نماینده حزب کمونیست ایران واگذارشد. نماینده حکا درهمان جلسه به اختصار به اتحادعمل برای تحریم انتخابات در سطح نیروهای کرد نیز اشاره ای داشت و یادآوری کرد حتی نیروهائی که در این نوع اتحادعمل ها شرکت نداشته اند، برای اولین بار حاضر به همکاری شده اند.
“شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” از آغاز تشکیل خود در پنج سال پیش، انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۳۹۲ و همچنین انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان را در سال ۱۳۹۴ طی اعلامیه های مشترک با شرکت اکثریت قریب به اتفاق اعضای شورا تحریم کرده بود. پس از ارائه پیش نویس توسط نماینده حزب که در آن هیچ گونه مرزبندی با نیروهای “تغییررژیم” و جنگ نیابتی وجود نداشت، روابط عمومی سازمان ما در اولین واکنش خود خواهان گنجاندن مرزبندی شفاف و روشن با نیروهای “تغییر رژیم” و جنگ نیابتی در پیش نویس شد وهمچنین از حزب کمونیست ایران درباره چند وچون اتحاد عمل مشترک تحریم در کردستان و میزان پیشرفت آن توضیح خواست. زیرا برای سازمان ما مسلم بود که ثقل اصلی نیروهای این اتحادعمل، متشکل از نیروهائی است که در شمار شاخص ترین تشکل های طرفدار سیاست “تغییر رژیم” و جنگ نیابتی به شمار می روند. علیرغم سئوال های مکرر ما – وعلیرغم انتشار پاره ای از گزارشات نیروهای سیاسی کرد درباره روند این اتحاد عمل، که ما همراه با سئوال مان برای اطلاع اعضای شورای نمایندگان ارسال کردیم- نماینده حزب کمونیست ایران با ارائه اطلاعات نادرست از پاسخ گوئی روشن و شفاف به روند اتحادعمل موازی درکردستان شانه خالی کرد و پس از دو هفته مباحثات درونی تلاش کرد تا با مُثله کردن پارگرافی که ما برای مرزبندی صریح و روشن با نیروهای “تغییر رژیم” درمتن مربوطه پیشنهاد کرده بودیم، پیش نویس را به امضاء اعضای شورا برساند. انتشار اعلامیه تحریم شش نیروی کرد در تحریم انتخابات درستی تمامی ارزیابی های ما را در طول یک ماه مباحثات درونی شورا به اثبات رساند و نشان داد که تلاش موازی حزب کمونیست ایران برای پیش برد این اتحاد عمل، نقض اولین اصل پایه ای تشکیل” شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” یعنی سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی از طریق اکثریت مردم و در خدمت برقرای حاکمیت اکثریت مردم است که معنائی جز نقض بنیادی ترین اصول دمکراسی یا توانا شدن مردم از طریق سازمان یابی نیروهایشان برای ِاعمال حق حاکمیت شان ندارد و در عمل منجر به اولویت دادن به “جبهه ملی کرد” در برابر قطب چپ و اتحاد طبقاتی اردوی کار و زحمت شده است که در تباین آشکار با سنت کمونیستی و انقلابی کومله قرار دارد.
درپایان لازم می دانیم نکات زیر را تصریح کنیم:
۱- سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) از آغاز تاسیس، خود را متعهد به حق تعیین سرنوشت ملل و از جمله حق جدائی همه ی ملیت های ایران دانسته و این رویکرد در مسئله ملی را ازلوازم حیاتی دموکراسی و بدیل سوسیالیستی وبه ویژه تحکیم همبستگی طبقاتی کارگران و زحمتکشان و اتحاد داوطلبانه در کشورچند ملیتی ایران می داند. ما مخالف جدائی طلبی هستیم وقاطعانه برای اتحاد داوطلبانه و دموکراتیک همه ی ملیت های ایران مبارزه می کنیم. ولی اتحاد داوطلبانه و دموکراتیک را بدون پذیرش حق جدائی و بدون پذیرش آزادی تبلیغات وتشکیلات همه جنبش های ملی دست نیافتنی می دانیم . سازمان ما در برنامه مصوب اولین کنگره سازمان در۲۶سال پیش (۱۳۷۰)فدرالیسم را به عنوان بهترین شکل پاسخ به مسئله ملی در ایران مطرح ساخته و در کنگره هفدهم در قطعنامه ی”درباره راه حل فدرالی برای ایران” به تفصیل به این مسئله حیاتی پرداخته است.
۲- ما مخالف هر گونه جنگ خانگی، برخورد مسلحانه … و کاربرد خشونت در مناسبات میان نیروهای سیاسی کرد بوده و هستیم. این شیوه را حاصل فقدان اعتقاد و روحیه لازم برای تحمل مخالف می دانیم. روحیه ای که التزام به آزادی های بی قید وشرط سیاسی و ایجاد فضای مناسب برای دیالوگ و برخورد با اختلافات از طریق مباحثات و نه خشونت و ستیز را قبول ندارد. سازمان ما از جمله شش جریان سیاسی بود که دردوره جنگ خانگی میان حزب دمکرات کردستان و کومله تلاش کرد از طریق میانجیگری به آن جنگ خانگی پایان بدهند. بنابراین ما از بهبود مناسبات متقابل میان سازمان ها و نیروهای سیاسی کرد وهماهنگی های لازم در برابر اقدامات تروریستی و سرکوبگرانه رژیم جمهوری اسلامی و بویژه برقراری فضای سالم برای مباحثات پیرامون اختلافات فیمابین استقبال و بر آن تاکید می کنیم.
۳- ما علیرغم اختلافاتی که با حزب کمونیست ایران در مورد نوع سوسیالیسم، استراتژی سیاسی و… داشته ایم همواره از پایداری و دفاع قاطع رفقای حزب بر سنت کمونیستی کومله در مقابل انحراف ناسیونالیستی چپ زدائی و سقوط ناسیونالیستی و مرزبندی صریح و روشن با همه جناح های بورژوائی در ادامه سنت های چپ و انقلابی کومله حمایت کرده ایم. ما امیدواریم که حزب کمونیست ایران سیاست جدید خود را مورد بازبینی قرار داده و به عواقبی که این چرخش سیاسی به همراه داشته و دارد توجه لازم را مبذول نماید. هر نوع ضربه و آسیب سیاسی به هر نیروی چپ و کمونیست، آسیب و ضربه به همه نیروهای چپ و کمونیست و تضعیف قطب نیروهای چپ در برابر قطب های دیگر است و باید از آن اجتناب شود.
۴- برای اطلاعات بیشتر به ضمیمه منتشره تحت عنوان اسناد چرا اعلامیه مشترک درباره تحریم انتخابات را امضاء نکردیم؟مراجعه فرمائید.
فایل PDF ـ چرا اعلامیه مشترک درباره تحریم انتخابات را امضاء نکردیم؟
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
دوشنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۶ برابر با ۱۵ می ۲۰۱۷
