در ۳۰ خرداد سال ۱۳۶۰ در ایران کودتائی خونین آغاز شد: کودتای ضد انقلاب اسلامی بر علیه انقلاب ۵۷ و نسلی که سودای آزادی در سر داشت. هدف این کودتا درهم کوبیدن انقلاب ۵۷ و نسل انقلابیونی بود که به جریان اسلامی خمینی، که توسط کنفرانس گوادولوپ به انقلاب آزادیخواهانه مردم ایران تحمیل شد، رضایت نداده بودند. انقلابیونی که به تمهیدات سیاسی و زد و بندهای موئتلفین جهانی و داخلی خمینی وقعی نگذاشتند و در ۲۲ بهمن با قیام رژیم سلطنتی را سرنگون کردند.
اما ماحصل قیام بدلیل محدودیتهای آن انقلاب و از جمله فقدان یک حزب سیاسی کمونیستی کارگری قدرتمند که بتواند بعنوان سخنگوی انقلاب و حزب استقرار آزادی و برابری و رفاه عمل کند، قدرت سیاسی بدست جریان اسلامی خمینی – بازرگان افتاد. سخنگویان و رهبران جبهه ملی، نهضت آزادی، گروههای ناسیونالیست موسوم به لیبرال و امثال حزب توده و فدائی اکثریت از حامیان پر و پا قرص خمینی بودند. اگر حزب توده و فدائی اکثریت بدلیل ضد آمریکائی گری در سیمای خمینی مرتجع رهبر “ضد امپریالیست” کشف کرده بودند، بخشی دیگر از چپهای ناسیونالیست و مائویست و تروتسکیست موئتلف و حامی “جناح لیبرال” رژیم اسلامی یعنی بنی صدر و شرکا بودند.
قیام علیه رژیم شاه خواست خمینی و جریان اسلامی نبود. قرار بود قدرت سیاسی و ماشین دولتی رژیم سابق طی روندی دست بدست شود و از گزند انقلاب مصون بماند. روندی مشابه آنچه که امروز در مصر و تونس و کشورهای منطقه طی میشود. قیام مردم برنامه ضد انقلاب اسلامی- امپریالیستی را دچار اخلال جدی کرد. هنوز دینامیزم انقلاب زنده بود. کارگران، زنان، و نسل جدید انقلابی بخشا مسلح بودند و در خیابانها ماندند. احزاب و سازمانهای سیاسی فعالیت علنی داشتند. چماقداری و ترور و سرکوب وجود داشت اما بالائی ها هنوز نمیتوانستند انقلاب را مختومه اعلام کنند. هرچند بسیار قبلتر به همت دولتها غربی و رسانه هایشان آنرا “اسلامی” کرده بودند. این اوضاع از ۲۲ بهمن ۵۷ تا ۳۰ خرداد ۶۰ بطول انجامید. در ۳۰ خرداد رژیم اسلامی کار ناتمام رژیم شاه را تمام کرد و به خونین ترین شکل انقلاب آزادیخواهانه ۵۷ را درهم کوبید.
اهمیت تاریخی ۳۰ خرداد
۳۰ خرداد ۱۳۶۰ مهم است چون روز تولد واقعی جمهوری اسلامی است. ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ مهم است چون سرآغاز هولاکاست اسلامی در ایران است. قبل از ۳۰ خرداد نیز جنایت و سرکوب وجود داشت. در ۲۸ مرداد ۱۳۵۸ رژیم اسلامی به فرمان خمینی به کردستان یورش برد و وسیعترین جنایات را تنها ۵ ماه بعد از انقلاب علیه مردم زحمتکش در کردستان مرتکب شد. در اصفهان به صف کارگران بیکار شلیک کرد و در ترکمن صحرا علیه زحمتکشان جنایت کرد. در تهران و شهرهای دیگر جناب عبدالکریم سروش و شرکا به دانشگاهها هجوم آوردند تا بین دانشگاه و حوزه پیوند برقرار کنند و بند ناف این پیوند را با ریختن خون دانشجویان کمونیست بریدند. در ۳۰ خرداد کل نیروی ارتجاع تازه به قدرت پرتاب شده فشرده شد و خونین ترین برگ تاریخ سیاسی ایران ورق خورد. ۳۰ خرداد آغاز جنایاتی گسترده در این دهه بود که تا امروز ادامه دارد و قربانیان بیشماری بجا گذاشته است. خاوران ها، “لعنت آبادها”، “تف آبادها” و گورهای دستجمعی بی نام و نشان در چهار گوشه ایران محصول دهه شصت است.
٣٠ خرداد یک نقطه عطف و سرآغاز دوره اى جدید است که انقلاب ایران توسط ضد انقلاب اسلامى در خون غرق میشود. قتل عامى شبیه به قتل عامهاى اندونزى و شیلى. خمینى در راس حکومت، خامنه ای، بهشتی، رفسنجانی، میر حسین موسوی، کروبی، خاتمی، روحانی، گیلانی، موسوی اردبیلی، خلخالی، لاجوردی، احمدی نژاد، سروش، گنجی، سازگارا، جلائی پور، محسن رضائی، ابوشریف، بهزاد نبوی، باهنر، مطهری، آخوندهای حاکم شرع و بسیاری دیگر از کاربدستان حکومتى از هر جناح، هولاکاست اسلامى را در ایران راه انداختند.
پایان جنگ و قتل عام زندانیان سیاسی
جنگ ایران و عراق بعد از هشت سال و قربانی شدن قریب دو میلیون نفر با نوشیدن جام زهر توسط خمینی به پایان رسید. بار دیگر خمینی دستور قتل عام داد. خمینی طی نامه ای حسینعلی نیری را در راس یک هیات مرگ برای کشتار روانه زندانها کرد. در تابستان ۱۳۶۷ بار دیگر قتل عامها شروع شد. هزاران زندانی سیاسی در مدت دو تا سه ماه در زندانهای ایران اعدام شدند. بسیاری که در سالهای ۶۰ و ۶۱ و ۶۲ جان سالم بدر برده بودند در سال ۶۷ اعدام شدند. مسئول این جنایتها حکومت جمهورى اسلامى است. جنبش آزادیخواهانه هیچکدام از این جنایتها را نه فراموش میکند و نه بر جانیان میبخشد.
جمهوری اسلامی و مضحکه دست ساز “انقلاب اسلامی” هدف قیام و انقلاب در سال ۵۷ نبود بلکه این رژیم برای سرکوب انقلاب و توسط دولتهای غربی سر کار آورده شد. تاریخ تولد واقعی این رژیم ۳۰ خرداد است. کسانی که امروز بنام “اصلاح طلب” و “اصولگرا” تلاش دارند آن تاریخ را لاک بزنند، دستجمعی هولاکاست اسلامی را در ایران راه انداختند. این روز مهم است چون هنوز این جانیان در مسند قدرت اند. هنوز اینها عمدتا در راس ارگانهای رژیم و جزو بدنه این حکومت اند. حتی آنها که به بیرون پرتاب شدند هنوز در باره این جنایتها سکوت میکنند.
اما روزی باید این تاریخ ورق بخورد. همانطور که جنایات فاشیسم هیتلری ورق خورد. باید روزی دادگاهی منتخب مردم تشکیل شود تا به گوشه های تاریک این نسل کشی نور بیاندازد. هدف نه انتقام و تداوم چرخه جنایت بلکه روشن شدن حقیقت تاریخی در تمامیت آنست. هدف عبور جامعه از یک دوران وحشت است. در سالروز قتل عام آزادیخواهان و مخالفین سیاسى توسط جمهورى اسلامى بر سرنگونى نظام جمهورى اسلامى، بر نفى مجازات اعدام و حکومت اعدام تاکید کنیم. سران و کاربدستان در جنایت علیه مردم در سه دهه گذشته باید در دادگاههاى علنى و عادلانه محاکمه شوند. *
ژوئن ۲۰۱۳
