بحران در ونزوئلا در روزهای اخیر با تعرض دست راستی به رهبری آمریکا توسط یک شاخه حکومت وارد وضعیت حادی شده است. وضعیت کنونی ونزوئلا محصول رقابتهای کشورهای بزرگ از آمریکا و روسیه و چین و موئتلفین‌شان است. بن بست سیاست سرمایه داری دولتی مادورو و تشدید تحریمهای اقتصادی و بلوکه کردن دارائی های ونزوئلا برای تسلیم، به فروپاشی اقتصادی ونزوئلا منجر شده است. ابتدا جامعه ای را با گرسنگی دادن رسمی به ورطه فلاکت کشاندند، سپس با نام “دفاع از همین مردم” تعرض دست راستی سازمان میدهند و برای تسلیم شان وعده کمک های اقتصادی را زیر دماغشان قرار داده اند. مایک پمپئو وزیر خارجه امریکا اعلام کرد که دولتش بیست میلیون دلار برای نیازهای فوری غذائی مردم ونزوئلا اختصاص داده است و دولت مادورو را برسمیت نمی شناسد بلکه رئیس جمهور ونزوئلا را خوان گوایدو میداند! در ونزوئلا کشمکش کنونی برسر تقابل “دیکتاتوری و دمکراسی” نیست، اتفاقا اینبار نماینده دمکراسی با دور زدن “انتخابات”، خود را “رئیس جمهور” می‌خواند و فورا توسط آمریکا و موئتلفین برسمیت شناخته میشود.
دوره مادورو با بن بست رفرمیسم چپ مدتهاست که تمام شده است و دست راستی‌ها به رهبری خوان گوایدو برای خروج از بحران “شیلی دوم” را میخواهند. یک سرکوب ضد چپ و ضد کارگر و فاشیستی در سیاست و مدل بازار آزادی فریدمنی دوره پینوشه در اقتصاد. مادورو راهی ندارد و حتی ادعائی ندارد، صرفا میخواهد وضع موجود را تداوم دهد. در کشمکش قدرت بین جناح های مختلف سرمایه داری و تشدید بحران سیاسی، طبقه کارگر ونزوئلا ضروری و حیاتی است با سیاست مستقل خود بمیدان بیاید.
یک سیاست کارگری و کمونیستی در این بحران باید روی بمیدان آوردن راه حل سوسیالیستی طبقه کارگر برای بحران و مقابله با راه حلهای دو جناح بورژوازی و تلاش برای شکست آنها متمرکز شود. حزب حکمتیست همراه با کارگران ونزوئلا تحمیل فقر و تحریم و گرسنگی و تلاش برای نابودی اقتصادی و تعرض دست راستی کنونی در ونزوئلا را قویا محکوم و به شکست کشانیدن قطعی آنرا وظیفه فوری مردم کارگر و زحمتکش در ونزوئلا میداند. طبقه کارگر ضروری است همزمان با رد راه حلهای دو جناح سرمایه، پرچم راه حل سوسیالیستی و کارگری مبتنی بر حکومت شوراها و سازماندهی اقتصاد برای رفع نیازهای جامعه را برافرازد. کارگران در جدال دو کمپ ارتجاعی دولتهای غربی و موئتلفین داخلی شان ذینفع نیستند و هیچکدامشان راه حلی برای بهبود شرایط زندگی و آتی طبقه کارگر ندارند. اگر طبقه کارگر با راه حل مستقل و سوسیالیستی خویش در صحنه نتواند حضور یابد، بخش عظیمی از مردم کارگر و زحمتکش بناچار نیروی مادورو – گوایدو و فردا جوخه های فاشیستی میشوند.
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد سوسیالیسم!
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست
٧ بهمن ١٣٩٧ – ٢٧ ژانویه ٢٠١٩
