با درود به هم سنگرانم در هپکو اراک
امروز بیش از گذشته نیاز و مبرمیت وجود تشکل و اتحاد کارگری در جامعه خود نمایی میکند. اعتراض، اعتصاب و مطالبه گری پی در پی کارگران در شهرهای مختلف و به دنبال آن برخورد خشونت آمیز عوامل کارفرما با این اعتراضات در همه جا دیده می‌شود. تمامی این برخوردهای خشن و توهین آمیز برگرفته از هراسی است که کارگر در قلب سرمایه داری کاشته است؛ به همین خاطر است که باید بیشتر از گذشته بر قدرت خودمان ایمان بیاوریم!
رفقا، کارگران و همکارانم از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب، تا زمانی که متشکل و متحد نباشیم سرمایه داران بر علیه مان خواهند تاخت. اینجا لازم میدانم یک مسئله را ذکر کنم: مشکل کارگران فقط کارفرما نیست بلکه سیستم سرمایه داری است که با حیله و فریب هر کارخانه را به بخشهای مختلف تقسیم تا بتواند بین کارگران تفرقه و جدایی بیاندازد و کارگران را به حیطه مطالبات خود محدود و محصور کند.
در چهار سال گذشته اعتصاب کارگران هپکو یکی از غرور‌آمیزترین اعتراضی بود که به خاطر دارم، این اعتراضات تحول بزرگی را در اعتراضات خیابانی کارگری رقم زد اما متاسفانه این روزها اعتراضات اراک آن جنب و جوش سابق را نداشت و این را در یک موضوع میبینم و آن تقسیم کردن کارگران به بخشهای کوچک، و هر مجموعه تحت نظر یک کارفرما است که خود این اقدام یک اقدام معمولی نیست بلکه پادزهری از جانب سرمایه دارن برای جلوگیری از اتحاد و انسجام کارگری است. در قبال هر حرکت از طرف شرکت داران و کارفرمایان که خود راویان حرکات سرمایه داری در میان ما کارگران هستند ما کارگران تمامی تلاشمان را در راستای حفظ اتحاد و انسجاممان خواهیم کرد.
لذا ضرورت تشکل های کارگری مستقل به وضوح احساس می‌شود. با تشکیل (شورا)های مستقل درون کارخانه ها و ایجاد مجمع عمومی برای همفکری و تصمیم گیری جمعی، قدرت و آگاهی خود را در مدیریت شورایی به نمایش بگذاریم. تا همیشه نه فقط به عنوان انسان های معترض در کف خیابان بلکه به عنوان یک قدرت بزرگ متحد و یک صدا در برابر آنها بایستیم و قطعا در این راه اشکال نوینی از اعتراض را رقم خواهیم زد!
پس باید متحد و قوی به فکر آینده و مدیریت آن باشیم. رفقای عزیز کارخانه‌ی هپکو اراک، شما برای ما کارگران فولاد اهواز همیشه نمونه‌ی بارز و عینی یک مبارزه‌ی جانانه بودید و ما در این راه از تجارب شما بهره بردیم؛ مطالبه گری و شجاعانه به خیابان آمدن را از شما آموختیم. همچنین در مکتب کارگری یاد گرفتیم که بدون تشکیل شوراهای کارگری و مجمع عمومی و استفاده از نظرات کارگران و دخالت مستقیم کارگران در تصمیم گیریها نمیتوانیم مقتدرانه در برابر سرمایه داران ایستادگی کنیم و این مطمئنا برگرفته از مدرسه و مکتب اعتراضی است که شما به ما یاد دادید و امروز شما این فرصت را در اختیار دارید تا از تجربه های موفق ما استفاده کنید تا با قدرت و ایمان به قدرتِ طبقه‌ی زحمتکشانِ جامعه رو به جلو حرکت کنیم.
کارگران فولاد یاسوج نیز در غم از دست دادن رفقا و همکارانشان در سال گذشته بر اثر حادثه ای در شرکت رخ داده بود، هستند. آنان به چشم خود دیدند که هیچ گونه احترامی به خانواده های جانباختگان گذاشته نشد. پرسش من از شما این است، آیا تاکنون از خود پرسیده اید که چرا اینگونه با کارگر برخورد می‌شود و عکس العمل ما باید چگونه باشد؟
در ابتدا باید چند اصل مهم را یادآوری کنم:
۱- اگر شما امروز تصمیم به اعتصاب بگیرید ایا کارخانه با پول سرمایه دار میتواند کار کند؟
۲- اگر فن شما نباشد صاحبان کارخانه می‌توانند کوچکترین مشکلی را در کارخانه حل کنند؟
۳- اگر توان تولید شما نباشد چرخ کارخانه چگونه خواهد چرخید؟
نکاتی که در بالا ذکر کردم به گوش تمامی کارگران دنیا آشناست؛ و اما ما چگونه میتوانیم در برابر ترفندها و تهدیدات سرمایه داری ایستادگی کنیم؟
رفقا و همکارانم، اگر شما اراده کنید هیچ سرمایه ای تبدیل به سود نخواهد شد. باید به خودباوری برسیم و با ایجاد شورا و مجمع عمومی در شرکت ها به همه ثابت کنیم که امروز طبقه‌ی آگاهیم و تن به تحقیر و استثمار نخواهیم داد.
ما دیگر آن کارگران مزدبگیر و از دیدگاه بورژواها بیچارگانی نیستیم که می‌خواهند تکه ای نان بدست بیاورند تا به خانه بازگردند.
طبقه‌ی ما سالیان سال است که تحت استثمار سرمایه داری است. دیگر زمان آن رسیده که ثابت کنیم اگر سرمایه دار از قبل کار ما صاحب پول و سرمایه است ما صاحبان قدرتیم، ما چرخه‌ی صنعتیم و تنها یک اراده مان کافی است تا چرخشان را از چرخش بایستانیم. پس همه با هم و در کنار یکدیگر به فکر مبارزه ای برای برابری باشیم .
ما هم رنجیم و درد هر کارگر در هرجا درد مشترک تمام طبقه‌ی کارگر است .
زنده باد اتحاد و همبستگی کارگران
رفیق و همکار شما میثم آل مهدی، کارگر فولاد اهواز
