هفته ای که گذشت چشمان بشریت آزادیخواه به امواج اعتراضات وسیعی دوخته شد که توده‌های نسل جوان پیشاپیش محرومان کارد به استخوان رسیده جامعه، در بغداد و اکثر شهرهای وسط و جنوب عراق برپا کردند. خیزش جسورانه‌ای که در برابر کشتار وحشیانه رژیم عقب ننشست بلکه کل هیات حاکمه اسلامی قومی را به لرزه انداخت و به عقب نشینی واداشت.
آمار وزارت بهداشت عراق به ١۶۵ تا ١٨٠ کشته و بیش از ششهزار و دویست مجروح اعتراف کرده است. این توحش داعشوار حشد شعبی و دیگر نیروهای سرکوبگر رژیم ابزار اصلی مقابله آن با خیزش توده‌های به میدان آمده است و نشان از وحشتی دارد که سراپای هیات حاکمه عراق را لرزانده است. اما آنگاه که سلاخی هزاران نفره نتوانست برخاستگان علیه فلاکت و بیکاری و نظام حاکم را از میدان به در کند، کل رژیم ناگزیر گشت برای فرونشاندن خیزش ابزار دیگری را به کار گیرد. عادل عبدالمهدی روزهای اول شانه بالا انداخته و گفته بود پاسخ به خواستهای معترضان ناممکن است و نیاز به “معجزه” دارد! با گسترش جسورانه اعتراضات، سراسیمه عقب نشست و پاسخ رژیم را در یک پکیج هفده بندی ارائه کرد که پارلمان عراق امروز سه شنبه هشت اکتبر یکجا آن را تصویب کرد. واکنش توده‌های بپاخاسته به کشتار وحشیانه و پکیج عقب نشینی حکومت را تحولات روزهای آتی نشان خواهد داد. تا همینجا روشن است که اعتراضات هفته گذشته در ادامه اعتراضات وسیع پارسال شعله‌ای نیست که نظام درهم ریخته و سراپا توحش و فساد حاکم بر عراق قادر به خاموش کردن آن باشد. عصیان بزرگ و برحق محرومان اعماق جامعه عراق دیگر آتش زیر خاکستر نیست بلکه آتشفشانی است که دم به دم به فوران در میآید و همچنانکه در شعارهای خشمگینانه توده‌های معترض به روشنی بیان شد تا سرنگونی نظام اسلامی قومی حاکم بر عراق تداوم خواهد داشت.
خیزش اعتراضی هفته گذشته کشمکشهای جاری درون هیات حاکمه عراق را بیشتر از پیش برملا کرد: اول وحشت بی پایان رژیم اسلامی ایران و دارودسته‌های موسوم به حشد شعبی وابسته به آن از فروریختن سلطه و نفوذ خود، دوم تلاش جریانات ناسیونال قومی عراقی عربی برای بهره برداری از عصیان توده‌ها در جهت عقب راندن سلطه و نفوذ رژیم اسلامی ایران و جایگزین کردن نظام کنونی عراق با یک نظام بورژوایی دیگر مرتبط با دولتهای عربی منطقه و سوم حمایت حکومت اقلیم کردستان و احزاب ناسیونالیست کرد شریک در آن از سرکوب عریان و وحشیانه دولت بغداد با هدف کسب سهم بیشتر از قدرت محلی در منطقه کردنشین و از ثروت سرشار کشور عراق.
بیگمان لشکرکشی ٢٠٠٣ دولتهای آمریکا و بریتانیا به عراق و ساقط کردن حکومت بعث راه را برای نفوذ گسترده رژیم اسلامی ایران چنان هموار کرد که سران جانی آن در وحشی‌ترین خوابهایشان هم نمی‌دیدند. این وضعیت در طول شانزده سال گذشته به کشمکشهای حادی در صفوف هیات حاکمه عراق دامن زد که عروج توحش اسلامی داعش تنها یکی از عرصه های خونین آن بود. از سال گذشته اما اعتراضات توده های جان به لب آمده از فلاکت و بیکاری و بی امکاناتی و فساد فراگیر، کل معادلات و توازن قوای سابق را به زیان هر دو سوی این کشمکش درون هیات حاکمه عراق عوض کرده است. اعتراضات هفته گذشته در ادامه تظاهراتهای یک سال قبل، نقطه عطفی تعیین کننده و گسستی آشکار در اوضاع سیاسی عراق ببار آورده است. قدر مسلم اینکه اعتراضات توده‌ای و جسورانه جاری تاهم اکنون خاتمه یافتن سلطه و نفوذ رژیم اسلامی ایران را رقم زده است. اینکه جنبش ناسیونالیسم عراقی شامل هر دو بخش منتسب به “سنی” و “شیعی” نتواند از به میدان آمدن اعتراضات میلیونی توده‌های تشنه آزادی و برابری و رفاه به سود اهداف ارتجاعی و تحمیل سلطه خود بر جامعه بهره برداری کند، تماما در گرو هشیاری و دخالتگری جنبش کمونیستی و برابری طلب در صفوف رهبری اعتراضات جاری است. برای تامین این رهبری وظایف فوری‌ای در مقابل کمونیست‌ها، طبقه کارگر و جوانان انقلابی قرار دارد؛
ایجاد یک قدرت آلترناتیو در متن این اعتراضات که تمایلات این جنبش وسیع توده ای را منعکس کند حیاتی است. تشکیل نهادهای رهبری پایدار و کمیته‌های انقلابی در هر شهر و منطقه و در ابعاد سراسری اولین اقدام ضروری و فوری است. بسیج گسترده‌تر توده‌های تحت ستم و عاصی و قدرتمند‌تر کردن اعتراضات و اعمال رهبری سیاسی وظیفه بلافصل این کمیته ها و نهادهای انقلابی است.
حمایت طبقه کارگر عراق و مراکز مهم صنعتی ضامن پیشروی و پیروزی اعتراضات توده‌ای است. سازماندهی اعتصاب در حمایت از جنبش توده ای سرنگونی طلب، ایجاد بلافصل شوراهای کارگری و بدست گرفتن کنترل مراکز صنعتی از ضروریات اوضاع کنونی و بدست گرفتن ابتکار عمل سیاسی توسط طبقه کارگر است.
در سطح محلات و مناطق و شهرهائی که توسط اعتراض توده ای آزاد میشوند، باید بلافاصله با اعمال حاکمیت توده ای جایگزین شود. همه جا باید شوراهای محلات را برپا کرد و از طریق آن سازمان دفاع از خود، امنیت شهروندان و اعمال حاکمیت توده‌ای را اجرا کرد. تجارب جنبش های توده ای موسوم به “بهار عربی” نشان میدهد که جنبش اعتراضی اگر نتواند با راه حل و ابتکارات انقلابی پیشروی و پیروزی سنگر به سنگر را تضمین کند، حتی با سقوط دولت ارتجاعی قومی مذهبی، ترکیب دیگری از بانیان مشقات کنونی مردم کارگر و زحمتکش عراق میوه این اعتراضات را خواهند چید.
مردم کارگر و زحمتکش و جوانان انقلابی در عراق علیه این اوضاع بپاخواسته اند و حق دارند که نفی اوضاع کنونی را با قدرتی از پائین، قدرتی آلترناتیو، و در مرحله کنونی حتی بصورت دوفاکتو، جایگزین کنند. این مهم از مسیر ایجاد سازمان و ساختار قدرتی نوین، جنبش شورائی ممکن است، پیش بسوی ایجاد شوراها!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست بعنوان یک حزب انترناسیونالیست و با توجه به همسرنوشتی مبارزه علیه اسلام سیاسی و نظام سرمایه داری در دو جامعه عراق و ایران، تماماً از اعتراضات جسورانه توده‌های بپاخاسته عراق حمایت میکند و در راستای به پیروزی رسیدن آن از هرچه در توان دارد دریغ نخواهد کرد.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست تهاجم وحشیانه به معترضین و قتل عام آنها را قویا محکوم میکند. قاتلین فرزندان مردم باید محاکمه و مجازات شوند. حزب حکمتیست همراه با مردم معترض و زحمتکش عراق خواهان آزادی فوری هزاران دستگیر شده رویدادهای اخیر است و با خانواده‌های جانباختگان و مجروحین این اعتراضات همبستگی و همدردی خود را اعلام میکند.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست ایفای نقش و دخالتگری گسترده کمونیست ها و رهبران کارگری و انقلابیون در اوضاع کنونی را تعیین کننده میداند و در مبارزات جاری برای به زیر کشیدن نظام ارتجاعی اسلامی قومی حاکم و جایگزینی آن با نظام سوسیالیستی و حاکمیت شورائی تلاش میکند.
پیروز باد خیزش آزادیخواهانه توده‌ای در عراق!
سرنگون باد نظام اسلامی قومی حاکم بر عراق!
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
٨ اکتبر ٢٠١٩
