خبرگزاریها گزارش کردند که “امارات متحده عربی و اسرائیل با میانجیگری دولت آمریکا و شخص دونالد ترامپ، درباره صلح و همکاری با یکدیگر به توافق رسیدند.” دولت اسرائیل این واقعه را “روزی بزرگ برای صلح” و ترامپ آن را “توافقی تاریخی” نامید. در صفی دیگر: تشکیلات خودگردان فلسطین آن را “خیانتی … به بیت‌المقدس، مسجد الاقصی و مسئله فلسطینیان”. قلمداد کرده و آن را محکوم کرد. حکومت اسلامی و ترکیه نیز در واکنشی قابل انتظار در صف محکوم کردن آن قرار گرفتند و آن را “خطرناک و نامشروع”، “اقدامی شرم‌آور” و “خیانت” به فلسطینیان” خواندند. “روزی بزرگ برای صلح”، “توافقی تاریخی” یا خیانت به فلسطینیان”، “اقدامی شرم آور”، واقعیت چیست؟ حقیقت را باید از فرای جنجال های رسانه ای و خطوط تبلیغاتی دولتهای ارتجاعی رقیب جستجو کرد.
این توافقنامه بر خلاف ادعاهای پوچ دولتهای اسرائیل و آمریکا و امارات “روزی بزرگ برای صلح” نیست. این دولتهای ارتجاعی پرچمداران هیچ صلحی در منطقه نیستند. صلح در منطقه با وجود چنین نیروهایی در حاکمیت، چه در اسرائیل و چه در ایران و چه در آمریکا، عملا یک امر پیچیده اگر نه یک غیر ممکن است. کارنامه این دولتها روشن است. دولت فوق ارتجاعی اسرائیل خود یک پای هر جنگ خونین و تحمیل بی حقوقی مطلق بر مردم فلسطین بوده که از حمایت گسترده نظامی و سیاسی هیات های حاکمه متفاوت آمریکا برخورد بوده است. از سوی دیگر، امارات متحده عربی و برخی دیگر از کشورهای دیگر عرب منطقه مدتهاست که دارای روابط آشکار و پنهان گسترده ای با دولت اسرائیل هستند. سرمایه گذاری آنها بر مساله فلسطین تلاشی ارتجاعی بمنظور مشروعیت بخشیدن به موجودیت این حکومتها است. این توافقنامه مستقل از مصارف تبلیغاتی آن برای هیات حاکمه آمریکا هیچ “رویداد تاریخی” نیست. پیش از آن نیز کشورهای اردن و مصر نیز این راه را پیموده اند.
این توافقنامه بر خلاف ادعاهای کاذب رژیم اسلامی “خیانت به فلسطینیان” نیست. کشور اسرائیل، مانند فلسطین، یک واقعیت سیاسی غیر قابل انکار است که مستقل از هر موضعی در قبال حکومتهای حاکم در این کشور موجودیت آن باید بمثابه یک کشور در منطقه برسمیت شناخته شود. سیاست حکومت کثیف اسلامی در ایران و کل جریانات اسلامی برای نابودی اسرائیل یک اقدام ضد انسانی و تماما جنایتکارانه است. “خیانت” زمانی معنا پیدا میکند که پیش از آن نیرویی در کنار مردم محروم فلسطین قرار داشته باشد. مردم فلطسین همواره قربانیان سیاستهای دولتهای مرتجع عرب و حکومت اسلامی و جریانات اسلامی بوده اند. سرمایه گذاری بر زخم مردم فسلطین و بهره برداری از آن و باز نگهداشتن این زخم یک سیاست مشترک تاکنونی این جریانات بوده است.
واقعیت این است که این توافقنامه صرفا نشانگر یک چرخش سیاسی در مناسبات حکومتهای ارتجاعی در منطقه و اقدامی در راستای تحکیم جبهه بندی جدیدی است که در مقابله با حکومت اسلامی و نیروهای متحدش در منطقه شکل گرفته است. تدارکی برای یک کشمکش ارتجاعی دیگر در منطقه است.
اما صلح واقعی، صلح در منطقه، در درجه اول مستلزم برسمیت شناخته شدن حق مردم فلسطین برای ایجاد کشوری مستقل و متساوی الحقوق در عرصه بین المللی در کنار کشور اسرائیل است. بدون تعهد و پایبندی به چنین حقی برای مردم فلسطین هیچ طرح صلحی واقعی نیست. از طرف دیگر صلح پایدار در گرو کنار زدن جریانات فوق ارتجاعی و راست در اسرائیل و همچنین جارو کردن جریانات اسلامی در فلسطین و منطقه است.
سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی در ایران در پس یک خیزش آنتی اسلامیستی و سکولاریستی کل معادلات منطقه را در جهت آزادیخواهی و برابری طلبی و سکولاریسم دگرگون خواهد کرد.
