اگر روزی کارگران و میلیونها کارکن جامعه اعلام کنند که دیگر حاضر نیستند نسیه کارکنند،دیگر حاضر نیستند هر روز صبح که بیدار میشوند به حساب جیب خود بروند سرکار و تا پاسی از شب کار کنند،ثروت و خدمات اجتماعی را آنها تولید کنند و باز هم گرسنه باشند، اگر فقط یک بار اعلام کنند که دیگر نسیه کار نخواهند کرد،آنگاه است که تمام دم و دستگاه های سرکوبگر دولت سرمایه داری،به صف خواهند شد که ای وای نظم اجتماعی توسط کارگران و توده کارکن تهدید شده است.
در این حال این سرمایه داران هستند که تولیدات کارخانه ها را به فروش می رسانند و حتی گاه همان کالاهایی را که کارگران خود خالق آن بوده اند،مجبور می شوند به چند برابر قیمت خریداری ش کنند .در واقع کارگران اگر دستمزدی دریافت کنند،بدهی سرمایه دار صاحب کارخانه به کارگر و کارکنی است که طی ۳۰ روز گذشته از صبح تا شب یا در کارخانه یا در معدن و یا در دیگر مراکز کار مشغول کار و تولید بوده است.
اینگونه است که دولت کارفرمایان ارزال و اوباش شان را به مقابله با کارگران گسیل خواهند کرد که چرا دعوی عدم کار نسیه را پیش کشیده اند؟
این را باید اضافه کرد که در متعارف ترین جوامع سرمایه داری کارگران پس از ۱۵ روز کاری،دستمزدهایشان را دریافت می کنند. حتی در همین جوامع متعارف سرمایه داری نیز کارگران به مدت ۱۵ روز برای سرمایه دار به صورت نسیه کار می کنند و بابت دستمزدی که طلب شان است،هیچگونه خسارت تاخیری هم از سوی سرمایه دار به کارگران پرداخت نمی شود.
اگر کارگر و کارکن در همین جوامع متعارف سرمایه داری اقساط وام مسکن ش را با تاخیر پرداخت کند،بابت هر روز تاخیر بازپرداخت قسط وام،چند درصد جریمه تاخیر بایستی پرداخت کند.
باز می گردیم به ماجرای کار نسیه و ارزان و تقریبا مفت در جوامع سرمایه داری که در راس آنها،دولت های سرکوبگری همانند رژیم ارتجاع اسلامی قرار گرفته اند.برای کارگران و میلیونها توده کارکنی که در اینگونه جوامع به بردگی گرفته شده اند،نه تنها حتی همان حداقل مزدی را که به مدت یک ماه برای آن کارکرده اند از سوی سرمایه دار به گروگان گرفته شده، پرداخت نمی شود،بلکه مطابق اخباری که حتی در رسانه های زرد حکومتی هم مجبور به انتشار آن می شوند،کارگران کارخانه ها و معادن و مرکز کار گاه تا بیش از ۲۰ ماه،دستمزد و مطالبات معوق دارند.
در واقع سرمایه دار مالک کارخانه بدهکار کارگران و کارکنانی است که آنها طی ۲۰ ماه گذشته کار کرده و تولید ثروت کرده اند و سرمایه دار مالک کارخانه با فروش تولیدات کارخانه و پول آن چندین بار چرخه تولید را انجام داده است. گواه آن صورت های مالی کارخانجات است که هر دوره مالی انها ۱۲ ماه تمام است،یعنی صورت های مالی آنها چه درآمد و چه هزینه، بعد از ۱۲ ماه می بایست تسویه شوند. می بینیم که در همین کارخانه و معادن اشاره شده مسئله دستمزدها که در بخش هزینه های مالی کارخانه ها انعکاس می یابند،علیرغم گذشت ۲۰ ماه،همچنان تسویه نمی شوند،چرا؟
پیش از پرداختن به پاسخ و در همین رابطه اخبار دردناکی را که به صورت تصاویری در شبکه های اجتماعی مکررا منتشر می شود،قابل تعمق و دردناک است. دیگر نان نسیه داده نمی شود!!
پرسشی که در همان ابتدا مطرح می شود این است که مگر چه کسانی نان را نسیه می گرفته اند که اکنون به صراحت به آنها اعلام می شود که دیگر نبایستی درخواست نان نسیه را داشته باشند؟
سالهاست که کارگران و توده های کارکن جامعه که برای سرمایه داران به صورت نسیه کار کرده اند و حداقل دستمزدشان فقط کفاف خرید نان و بازتولید توانشان برای کار روز بعد بوده اکنون دستمزدی که چند ماه یک بار اگر پرداخت شود، کفاف همان حداقل نان را برای زنده بودن را نمی دهد. چه رخ داده است؟ حقیقت چیست؟
کسانی چون نگارنده ودر سالهای گذشته تاکنون همواره از یورش سازمان یافته سرمایه داران و دولت هار اسلامی آنها به سطح زندگی و معیشت کارگران و توده های کارکن جامعه در قالب تعیین حداقل دستمزد در پایان هر سال از سوی دولت اسلامی سرمایه داران هشدار داده اند و گفته ایم که یورش سرمایه داران و دولت اسلامی آنها ،سفره کارگران و میلیونها کارکن جامعه را هدف قرار داده است. ۲۸ آذر ماه ۱۳۸۹ و در کابینه دولت احمدی نژاد یورشی تحت عنوان هدفمند سازی یارانه ها به زندگی و معیشت کارگران را آغاز کرده اند که تا همین اکنون و هر سال یورش مشترک دولت هار اسلامی و سرمایه داران جنایت کار را شاهدش هستیم.همان سال آغاز افزایش قیمت حداقل های زندگی و از جمله آنها نان به عنوان پایه ای ترین خوراک کارگران و میلیونها خانواده کارگری،رقم زده شد. از یک سو قیمت ها را افزایش دادند و از سوی دیگر دستمزدهای کارگران را فریز کردند. به دیگر سخن کار را به آنجا رساندند که کارگر و خانواده کارگری مجبور به نسیه گرفتن نان روزانه خود شد،در حالی که ماه ها دستمزدش توسط دولت و سرمایه داران هم فریز شده و هم به گروگان گرفته شده است.
به دیگر سخن معنای این تلاش مشترک سرمایه داران و دولت اسلامی آنهاکار کردن نسیه و حتی مفت آری،نان نسیه نه است!
بازگردیم به پاسخ که در بخش اول طرح شد،چرا اینگونه است و چه باید کرد؟
پاسخ را باید در نظام اقتصادی و حاکمیت اسلامی ای که بر مبنای این نطام یعنی نظام سرمایه داران و ملزومات سرمایه می بایست جستجو کرد.
کارنامه سیاه رژیم اسلامی در سرکوب تشکل های کارگری بر کسی پوشیده نمانده است. یک هدف استراتژیک سرمایه داری از ادامه حاکمیت سیاه اسلامی شان،سرکوب اعتراضات کارگران،تقلیل مطالبات آنها و مهیا کردن شرایطی بوده که در آن کارگر ارزان کار کند و خاموش باشد. نسیه کار کند،مفت کار کند تا سرمایه داران و دولت اسلامی آنها غارت و ثروت اندوزی کنند. لاقل تا کنون اینگونه بوده که مشاهده میکینم و کارگران و میلیونها کارکن جامعه در زندگی رزوانه خود شاهد آن هستند. اما یک حقیقت روشن و غیر قابل انکار و آن مبارزه بی امانی است که نه کارگران از آن دست کشیده اند و نه سرمایه داران و دولت اسلامی انها تواسته به طور کامل طبقه کارگر را به تمکین وادار کند. مصداق بارز این مدعا،اعتراضات سراسری دی ماه ۹۶ و قیام خونین آبان ۹۸ است که پایه های ستمکاری رژیم اسلامی سرمایه داران را به لرزه ای خاموش نشدنی انداخته است. رابطه ای که تحت هیچ شرایطی قابل ترمیم و حتی تخفیف نیست.
نکته ای که باید به این چند پارگراف افزود این است که دولت اسلامی سرمایه داران که تا کنون در قالب سیاسی افراد معمم واسلامی در کار غارت و جنایت علیه کارگران و شهروندان بوده اند را علاوه بر آنکه باید به صورت انقلابی بزیر کشیده شوند،با تشکیل یک دولت انقلابی کارگری باید مانع بازتولید مناسباتی شد که مبنای آن کار مزدی و بردگی و گرسنگی میلیونها انسان است.اگر در قرن ۲۱ میلیونها انسان در جهان، گرسنه یا دچار سوء تغذیه هستند، اگر در جامعه تحت حاکمیت رژیم اسلامی کارگران ومیلیونها خانواده کارگری از فقر و فلاکت اقتصادی و گرسنگی رنج می برند،دچار سوء تغذیه هستند و مجبور به گرفتن نان نسیه شده اند،مسبب اصلی اش نظام اقتصادی مسلط بر این قرن و دولت های سرمایه داری و در ایران رژیم هار اسلامی آنهاست.
طبقه کارگر با آزادی خود از بند نظام مزدی،تمام شهروندان را آزاد خواهد ساخت.
دسامبر ۲۰۲۰
