اعتصابات گسترده کارگران پیمانکاری در بخش‌های مختلف صنایع نفت و گاز و پتروشیمی ایران، واکنش های گسترده ای را در طبقات اجتماعی جامعه ایران به دنبال داشته است. رویدادهای جنبش کارگری ایران طی ماههای گذشته با توجه به تحولات پی در پی این جنبش، موکدا بیانگر ورود طبقه کارگر ایران به سطح دیگری از مبارزه طبقاتی علیه نظام سرمایه داری و دولت اسلامی آنها است. از یک سو گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگری در صنایع بزرگ و مطرح را شاهد هستیم، و در مقابل، سرمایه داران و حاکمیت اسلامی شان، علیرغم هرگونه تشتت و جدال درون خانوادگی، ماشین سرکوبگری و پروپاگاندای خود را برای سرکوب کارگران و سیل گرسنگان به کار گرفته اند. یورش حکومت سرمایه داری اسلامی به حقوق کارگران یک امر تصادفی نیست. چرا که اساس این حکومت، استثمار و بهره کشی از کارگر و سرکوب اعتراضات کارگری است.
کارگران و توده های کارکن جامعه ایران، این مهم را دریافته اند که برای تحقق مطالبات انسانی خود، با توقف تولید و مراکز کار، باید دستگاه بردگی و سود سازی سرمایه داران را از کار بیاندازند. همانا با قدرت متحد و متشکل خودشان این مهم میسر است. درمقابل یورش وحشیانه حکومت سرمایه داری اسلامی، سازمان و تشکل کارگرى با ویژگى خاص هر دوره، ابزار مبارزه کارگران برای دستیابی به حقوقشان بوده و این تنها راه مقابله با استثمار وحشیانه سرمایه داران و حمله به سطح دستمزد و معیشت طبقه کارگر و فلج کردن ابزار سرکوب و اختناق است.
واقعیت این است که میلیونها انسان کارگر و کارکن جامعه برای اینکه خود و خانواده شان از گرسنگی نمیرند، مجبور به فروش نیروی کار خود شده اند. خریداران نیروی کار کارگران، عده ای مفتخور هستند که صاحب قدرت و مالک کارخانه اند. همین عده مفتخور و مالک کارخانجات و از جمله کارخانه نیشکر هفت تپه، و صدها شرکت پیمانکاری و واسطه ای، طی چندین سال گذشته به واسطه شرایط سرکوب وعقب نشینی ای که به طبقه کارگر ایران تحمیل کرده بودند، اول اینکه دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر را سال به سال چون طناب اعدام بر گردن میلیونها کارگر تنگ تر کرده و دوما همین اندک دستمزدها را چند ماه چند ماه و قطره چکانی به کارگران پرداخت کرده اند. کارگران را بدون داشتن هیچ گونه امنیت شغلی، کاغذ پاره ای سفیدی را تحت عنوان قرار داد پیش روی اش گذارده و هر وقت خواسته اند با کمترین دستمزد وادار به کارش کرده اند و هر وقت نخواسته اند حکم اخراج را دستش داده اند.
آنچه نصیب کارگر و توده کارکن، طی چهل و دو سال حاکمیت اسلامی سرمایه داران شده است، فقر، استیصال، تن فروشی و شرایط بردگی بوده، در حالی که سرمایه داران و سردمداران رژیم اسلامی آنها، ثروتهای افسانه ای اندوخته اند. این نظام وارونه را که میلیونها انسان کار می کنند و در فقر و فلاکت غوطه می زنند و از قبل کار آنها مفت خورانی به نان و نوایی افسانه ای دست یازیده اند را سرمایه داری نام گذارده اند. برای حفاظت از این نظام غیر انسانی قوانینی ساخته اند که بر اساس آن مالکان کارخانه میتوانند قیمت پائینی را برای خرید نیروی کار کارگران وضع کنند که فقط از گرسنگی نمیرند، اما اگر کارگران کارخانه ای جمع شدند و گفتند حاضر به فروش نیروی کار خود با شرایط بردگی که سرمایه دار وضع کرده نیستند، آنها مجرم و جانی معرفی شده و حتی به روی آنها توسط نیروهای سرکوبگرشان آتش می گشایند.
شرایط برای بورژوازی و دولت اسلامی آنها علیرغم چهل و دو سال سرکوب طبقاتی، امروز به گونه ای دیگر است. نه تنها بحران های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی رژیم اسلامی کاهش نیافته، بلکه جنبش عظیم سرنگونی انقلابی رژیم با قدرت بیشتری سر برآورده است. در این چنین وضعیتی است که طبقه کارگر علیرغم یک دوره سرکوب، با اعتماد به نفس بیشتری خود را سازمان داده وبا اعتصابات گسترده کارگران نیشکر هفت تپه، کارگران پیمانکاری در بخش‌های مختلف صنایع نفت و گاز و پتروشیمی و خودرو سازی و… بورژوازی و دولت اسلامی آنها را به مصاف طلبیده اند.
در گام نخست، کارگران پیمانی نفت در پالایشگاهها، پتروشیمی‌ها و نیروگاهها، در بیانیه شماره اول خود در سی ام خرداد ۱۴۰۰ اعلام کردند که در اعتراض به سطح نازل حقوقها و کاهش هر روزه قدرت خرید خود و عدم اجرای وعده های داده شده ، اعتصابات گسترده و سراسری خود از تاریخ ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ به مدت یک هفته و با خواستهای زیر آغاز میکنند:
– مزد هیچ کارگر شاغل در نفت نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد و باید فورا سطح دستمزدها افزایش یابد و به نسبتی که قیمت اجناس افزایش می یابد سطح مزد کارگران نیز بالا رود. بعلاوه سایر سطوح مزدی کارگران باید بر اساس توافق با نمایندگان منتخب کارگران صورت گیرد.
– تعویق پرداخت دستمزدها جرم و یک دزدی آشکار است. حقوقها باید هر ماه بموقع پرداخت شود.
– ما به کار موقت و پیمانی اعتراض داریم و خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و داشتن امنیت شغلی و دایٔمی شدن قراردادهای کاری مان هستیم. اخراج کارگر ممنوع.
– قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی که حصاری بین ما و بخش های دیگر کارگری در سطح جامعه است و بر اساس آن کارفرمایان مفتخور دستشان برای هرگونه تعرضی به زندگی و معیشت ما باز گذاشته شده است، باید فورا لغو شوند.
– ما خواستار ایمن شدن محیط کارمان هستیم. محیط های کار ما مثل یک بمب انفجاری است و حریق های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استاندار بودن وضع بهداشت و درمانگاهها، دارد هر روز از ما قرمانی میگیرد و سبب صدمات جانی و روحی بسیاری به کارگران شده است. کار در گرمای طاقت فرسای تابستانی و نبود تجهیزات لازم سرمایشی و دستگاههای تهویه هوای استاندارد فشار کار را صد چندان کرده است. صنعت نفت یک بخش بزرگ سودآور جامعه است. باید مراکز کاری ما امن باشد و با بالاترین استانداردهای محیط زیستی مجهز باشد. باید در صنعت نفت بودجه کافی برای امن شدن محیطهای کار و تجهیز مراکز کاری به امکانات سرمایشی و گرمایشی مورد نیاز و دستگاههای تهویه هوا به میزان مورد نیاز، بالا بردن استاندارد بهداشتی در خوابگاهها و اماکن عمومی چون دستشویی ها و حمام و … اختصاص داده شود.
– ما کارگران نفت از امنیتی بودن محیط های کارمان به ستوه آمده ایم و باید به این وضعیت خاتمه داده شود. تشکل و تجمع و اعتراض حق مسلم ماست.
کارگران اعتصابی در پایان بیانیه شماره اول خود آوردند که حمایت قاطع خود را از همکاران رسمی شان در نفت که اعلام کرده اند چنانچه به خواستهایشان جواب داده نشود در نهم تیر دست به اعتراض خواهند زد و فراخوانشان به تجمع در آن روز است، اعلام میکنند.
کارگران اعتصابی پیمانی نفت در پالایشگاهها، پتروشیمی‌ها و نیروگاهها با صدور بیانیه هایی از سوی شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت به اطلاع رسانی از آخرین وضعیت اعتصاب کارگران پرداخته و در بیانیه شماره دوم خود بر ادامه اعتصاب تا گرفتن مطالبات کارگران تاکید کردند. در بیانیه شماره دوم آورده شده: ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاهها، پتروشیمی ها و نیروگاهها، همانطور که اعلام کرده بودیم از ۲۹ خرداد وارد اعتصاب شدیم. اکنون چند ده هزار از همکاران ما در اعتصابند و همکاران رسمی مان نیز در نهم تیر ماه دست به تجمع خواهند زد. ضمن اینکه در همین مدت در مناطقی چون فازهای ده تا ۱۴ عسلویه آنها را همراه خود داشته ایم. تا همین جا خوب آمده ایم و به همه همکارانمان درود میگوییم.
همچنین بیانیه سوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت اعلام میکند که با اتحاد کارگران اعتصابی دسیسه های پیمانکاران مفتخور علیه اعتصاب را خنثی خواهند کرد.
بیانیه سوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت آورده است که : در حالیکه اعتصابات سراسری ما کارگران نفت با قدرت به جلو میرود، کارفرمایان و پیمانکاران مفتخور مرتبا بدنبال دسیسه گری و توطیٔه علیه ما هستند. بنا بر خبرها آنها نیز رایزنی های سراسری خود را دارند تا برای عقب زدن اعتصاب ما کارگران هماهنگ کار کنند. ما هم بر سر خواستهایمان ایستاده ایم.
پدیده در خور توجه این دوره از مبارزات کارگران گسترش و تعمیق مطابات کارگران اعتصابی است چنانکه در بیانیه سوم به درست یک مطالبه دیگر به مطالبات کارگران اعتصابی افزوده شده و آن بازگشت به کار کارگران اخراجی است.
در بیانیه شماره سوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت بر امر مقابله با تعرضات دولت و کارفرمایان تاکید شده وآورده اند که اخبار توطئه گری های کارفرمایان را وسیعا رسانه ای میکنند و در برابر هر تعرضی سراسری باید بایستند.
به عنوان یکی از فعالین کمونیست کارگری همبستگی خودم را با مبارزات به حق کارگران پیمانکاری در بخش‌های مختلف صنایع نفت و گاز و پتروشیمی و خودروسازی و نیروگاهی،اعلام و از اعتصابات آنها حمایت می کنم.
همانطور که در بیانیه های شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت آورده شده،نباید از توطئه های کارفرمایان و دولت اسلامی آنها غافل شد. نباید وعده های رنگارنگ و پوچ کاربدستان رژیم اسلامی سرمایه، متوهم شد. مهمتر نوع تشکل و سازمان یافتگی کارگران در اعتراضات و اعتصابات این دوره آنها است. میتوان و باید به مجمع عمومی به عنوان فوری ترین تشکلی که کارگران آن را تشکیل می دهند و برای اتخاذ موضع در آن به گفتگو می پردازند، تکیه کرد. سر برآوردن رهبران رادیکال کارگری خصیصه دیگر این دوره مبارزات جنبش کارگری علیه سرمایه داری و دولت اسلامی آنها است. در چنین شرایطی ابزار سرکوبگری دولت اسلامی سرمایه علیرغم سرکوب، آن کارایی همیشگی اش را از دست داده و کارگران و توده های کارکن همراه با جوانان، دانشجویان، معلمان، پرستاران و بازنشستگان را در کنار هم و رو در روی سرمایه داران و دولت اسلامی آنها قرار داده است.
اینها افق روشن و محسوسی را پیش روی طبقه کارگر ایران باز کرده است که حکومت اسلامی سرمایه داران را می توان به عقب نشینی وادار کرد و توازن قوای طبقاتی به سود طبقه کارگر تغییر داد.
زنده باد اتحاد و همبستگی طبقاتی کارگران.
پدرام نواندیش
تیرماه ۱۴۰۰
