اول تیر بود که ما کارگران داربست بند ( اسکافلد بند ) با مطالبه افزایش حقوقها و بیست روز کار و ده روز استراحت وارد اعتصاب شدیم.
اعلام اعتصاب سراسری کرده بودیم و در مجموع در یازده مجتمع پتروشیمی و در بیش از بیست شرکت پیمانکاری همکاران وارد اعتصاب شدند.
بنا بر تخمینی که داشتیم حدود سه هزار نفر به اعتصاب پیوستند و این اتفاق مهمی بود. بخصوص اولین بار بود که اعتصابی در چنین ابعاد در میان ما کارگران داربست بند برپا شد.
نکته قابل توجه این بود که جماعتی که در این دو سه ساله به عنوان “کمپین” تلاش میکنند فضای اعتراض در میان کارگران نفت را به اشکال مختلف مدیریت کنند و اوضاع را تحت کنترل خود داشته باشند دستی در این اعتصاب نداشتند. چون بنا بر مذاکرات پشت پرده به این توافق رسیده بود که تا سال ۱۴۰۲ کمپینی اعلام نکنند و این قول و قرار را در حالی گذشته بودند که اتفاقا گرانی ها بیشتر شده و کل جامعه اعتراضش علیه سونامی گرانی بالا گرفته است.
بعلاوه هنوز خیلی جاها با همان ساعت شیفت کاری سنگین ۲۴ روز کار و ۶ روز استراحت کار می کردند که اگر در نظر بگیرید که دو روز از این شش روز استراحت صرف رفت و برگشت به خانه هایشان میشود وقتی برای بودن با خانواده برای کارگران باقی نمی ماند. اما ما مستقل عمل کردیم و از طریق گروه هایی که داشتیم قرار و مدار های لازم را گذاشتیم و اعصابمان را اعلام کردیم و این یک قدم به پیش بود.
روشن است که نتوانستیم همه خواستهایی که اعلام کرده بودیم را محقق کنیم اما موفق شدیم در عسلویه و بوشهر شیفت کاری ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت را به خیلی از پیمانکاران بقبولانیم و این یک موفقیت خوب بود.
در مورد افزایش دستمزد هم دستاوردها در بعضی پروژه ها قابل توجه بود. ما تا قبل از این اعتصاب حداکثر ۱۶ میلیون تومان حقوق می گرفتیم اما اکنون به عنوان نمونه به چند شرکت و پیمانکاری و مبالغ تعیین شده اشاره می کنیم :
پیمانکاری خوشکام ۲۴ میلیون
پیمانکاری علیخانی ۲۵ میلیون
پیمانکاری امیدی ۲۳ میلیون
پیمانکاری شهبازی ۲۰ میلیون
پیمانکاری موسوی ۲۰ میلیون
پیمانکاری راکی ۲۰ میلیون
پتروشیمی هنگام ۲۲ میلیون
با جرات می توان گفت اکنون هیچ کارگر داربست بندی نیست که با مزد سابق یعنی ۱۶ میلیون به کار برگشته باشد. هر چند که گفته بودیم که مزد داربست بند نباید از ۲۵ میلیون کمتر باشد اما با اتکاء به موفقیت نسبی ای که بدست آوردیم تصمیم گرفتیم همه سر کار برگردیم و با اتکاء به این اولین تجربه ای که پیدا کردیم خود را برای دور بعدی اعتراضاتمان آماده کنیم.
ما همچنان خواستار افزایش حقوق هایمان هستیم. خواهان تسهیلات لازم معیشتی و رعایت کامل ایمنی محیط کارمان هستیم. خواستار غذای با کیفیت و خوابگاههای قابل زندگی هستیم.خواستار استفاده از امکانات درمانی رایگان در نفت و ارتقای خدمات درمانی هستیم و اینها خواستهای همه کارگران نفت است. همین الان همکاران رسمی ما در نفت بیانیه داده و علاوه بر مطالبات مزدی خود بر همین خواستها تاکید کرده اند. بویژه یک نکته مهم برای همه ما کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهای کاری است. اعتصاب ما در اول ماه تیر؛ ما را در موقعیت خوبی برای پیگیری خواستهای پاسخ نگرفته مان قرار داده است و همین جا میگویم که ما از اعتراضات بخش های مختلف کارگران در نفت از جمله همکاران رسمی اعلام حمایت و پشتیبانی میکنیم.
