ما کارگران نفت لب و اساس حرفمان را در بیانیه بیست و یکم دیماه خود بر سر اوضاع خطیر جاری زده ایم.
در آن بیانیه بر آزادی اعتراض، تجمع، اعتصاب، تظاهرات و تحزب و آزادی های بدون قید و شرط تاکید کردیم.
خواستار پایان دادن به هرگونه ستم و تحقیر و تبعیض علیه زن شدیم.
بر حقوق برابر همه شهروندان کشور مستقل از عقیده، مذهب، قومیت، جنسیت، و از بین رفتن هرگونه تبعیض و نابرابری ای در جامعه تاکید نمودیم .
گفتیم باید به پرونده سازی های امنیتی پایان داده شود و هیچکس نباید بخاطر عقیده در زندان باشد.
بر آزادی فوری و بدون قید و شرط همه دستگیرشدگان اعتراضات اخیر مردمی و لغو احکام اعدام تاکید کردیم و فریاد زدیم که اعدام قتل حکومتی است.
و امروز در پاسخ به هیاهوی کمپین”وکالت سیاسی” به این و آن محکم تر و استوار تر بر روی خواستهایمان اصرار داریم و بار دیگر و با صدای بلند اعلام میکنیم که اجازه نمیدهیم با چنین هیاهوهایی صدای ما کارگران و ما مردم را حاشیه ای کنید.
تصمیم گیرنده ما کارگران و ما مردم هستیم و همین جا همگان را به بند ششم بیانیه ۲۱ دی ماه خود جلب کرده و اعلام میکنیم:
ما هیچگونه اعمال قدرتی از بالای سر خود را چه در کار و چه در زندگی بر نمی تابیم. خواست ما اداره شورایی و جمعی جامعه است. اعلام این خواستهای حداقلی اولین قدم برای اعمال اراده جمعی ما مردم برای اتحاد و رقم زدن به سرنوشت و آینده مان است.
کارگران ! اوضاع خطیر است.
اتحاد، اتحاد
تاکید ما همچنان بر اعتصابات سراسری است.
سوم بهمن هزار و چهار صد و یک
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
