اول مه ٢٠٢٣-١۴٠٢ در اوضاع جهانی و داخلی مشخصی برگزار میشود. سال گذشته جهان زیر فشار جنگ در اوکراین تماما به موضع دفاعی افتاده بود. امسال وضعیت متفاوت و از جهاتی برای طبقه کارگر بسیار مساعد است. در سطح جهانی گردانهای طبقه کارگر در جنگ و اعتصاب و اعتراض علیه سرمایه داری اند. در قلب اروپا و آمریکا مخالفت کارگران با تحمل بار گرانی و تشدید فقر توده های میلیونی طبقه کارگر بالا گرفته است. اعتصابات کارگری در کشورهای مهم اروپا فصل جدیدی از کشمکش برسر حال و آینده جوامع را باز کرده است. تقابل با سیاستهای ریاضت اقتصادی با تقابل با سیاستهای جنگ طلبانه و میلیتاریستی پیوند خورده است. کارگران نمیخواهند هزینه جنگ سرمایه داران را بپردازند و خواهان توقف این جنگ ارتجاعی اند.
اعتصابات و اعتراضات گسترده و توده ای در فرانسه علیه طرح افزایش سن بازنشستگی مکرون، سنگر اول اعتراضات کارگری اروپا است که بدنبال اعتصابات بزرگ در انگلستان در سال گذشته، با تحرک اعتصابی در آلمان، ایتالیا و یونان همراه شد و چشم انداز گسترش آن در ماههای آتی وجود دارد. در دیگر کشورهای صنعتی اعتصابات کارگری برای افزایش دستمزدها و اعتراض به خصوصی سازی و پیامدهای آن گسترش می یابد و اعتصابات بزرگ و عمومی در کشورهای هندوستان و آفریقای جنوبی از موارد اخیرند. فضای عمومی تر در کشورهای سرمایه داری علیه سیاستهای انقباضی و ریاضتی و اعتراض علیه گرانی و ناامنی اقتصادی است. اول مه امسال فرصتی است که طبقه کارگر در کشورهای مختلف یکصدا علیه سرمایه داری و سیاستهای ریاضتی و میلیتاریستی تلاش کند.
امسال فرانسه و ایران یک ویژگی متمایز دارند که آوازه مبارزه شان جهان را درنوردیده است. در ایران خیزش انقلابی زن محور و آزادیخواه و برابری طلب جهان را تکان داده است. در فرانسه مبارزات قهرمانانه و میلیونی طبقه کارگر چهره اروپا را تغییر داده است. ایران و فرانسه از سنگرهای مهم مبارزه طبقاتی اند. در اول مه همه جا از سنگرهای انقلابی مان دفاع کنیم، پیروزی و شکست طبقه ما در هر نبرد و در هر سنگری در هر گوشه جهان، پیروزی و شکست کل طبقه کارگر جهانی است و پیروزی و شکست بورژوازی در هر نبرد و حوزه مشخصی، پیروزی و شکست کل طبقه بورژوازی محسوب میشود. در اول مه اتحاد انترناسیونالیستی طبقه کارگر باید خود را در جهت واحد ضد کاپیتالیستی در کشورهای مختلف و در حمایت از مبارزه انقلابی و کارگری در هر کشور تجلی یابد.
طبقه کارگر ایران در یک موقعیت ویژه تاریخی قرار دارد. از سوئی در متن یک خیزش انقلابی که تاکنون قربانیان زیادی از فرزندان کارگران گرفته است و از سوی دیگر با تعرض جدید بورژوازی به سطح دستمزد و معیشت خود در ابعاد گسترده روبرو است. جنگ جاری جامعه برای سرنگونی، توقع بدست گرفتن ابتکار عمل سیاسی توسط طبقه کارگر را بیش از هر زمان بجلو رانده است، و تهاجم به دستمزدها و دورنمای گسترش فقر و فلاکت اقتصادی، راهی جز مواجهه اساسی با این شرایط غیر قابل تحمل باقی نگذاشته است.
تحرک گسترده اخیر طبقه کارگر برسر مصوبه دستمزد دریچه ای است که کارگران علیه فقر و فلاکت تحمیلی بمیدان بیایند. مسئله ای که به زندگی بیش از ۶۵ میلیون از نفوس آن جامعه مربوط است. محدودیت های عملی و سازمانی و شرایط و تناسب قوا همه روشن اند. مسئله اساسی در لحظه حاضر اینست که پیشروان طبقه گامی انقلابی بردارند تا جنبش طبقه کارگر مکان سنگین تری در سیاست و در ذهنیت جامعه انقلابی پیدا کند. بدست گرفتن ابتکار عمل سیاسی مستلزم اینست که کارگر بعنوان یک آکتور آجتماعی تعیین کننده در محور سیاست سراسرى قرار گیرد و بعنوان یک جنبش طبقاتی متمایز به امید مردم براى سرنگونی حکومت و آزادى جامعه تبدیل شود. برای اینکه این امر حاصل شود از جمله کارگران باید روی مهمترین سوال جامعه و اکثریت مردم زحمتکش دست بگذارند؛ یعنی علیه فقر و فلاکت عمومى متحدانه بپاخیزند.
اول مه امسال در متن خیزش انقلابی میتواند به روزی ماندگار و نقطه عطفی در سیاست ایران بدل شود. اول مه روز ابراز وجود طبقاتی و اعلام کیفرخواست طبقه کارگر علیه بربریت سرمایه داری است.
در تدارک اول مه و چند تاکید ضروری
۱- هدف برپائی مراسمهاى مستقل و گسترده کارگری است. موانع را از سر راه برداریم، هماهنگی لازم در سطح رشته ها و مراکز کار صنایع مختلف در شهرک های صنعتی ایجاد کنیم. اول مه و برگزاری گسترده آن را به یک هدف تبدیل کنیم.
۲- اول مه تعطیل است. تلاش کنیم که مراسمهای روز کارگر بیرون محل کار و اساسا در مراکز مهم شهرها و محلات کارگری با حضور خانواده های کارگری برگزار کنیم.
٣- برپائی مراسم اول مه مُجوز نمیخواهد. برگزاری روز کارگر حق انکارناپذیر کارگران است. کارگران همواره از آزادی بیقید و شرط بیان و تشکل و تحزب و اعتراض و اعتصاب دفاع کرده اند.
۳- تحریم قاطعانه مراسمهای دولتی و مشخصا برنامه های خانه کارگر و شوراهای اسلامی. اول مه روز کارگر است، تریبونها در اینروز باید در دست کارگران باشد.
۴- آزادی کلیه زندانیان سیاسی و بازداشتی های خیزش انقلابی، مختومه اعلام کردن پرونده های قضائی و پایان دادن فوری به احضارها و اعمال فشار به کارگران و فعالین سیاسی را تاکید کنیم.
۵- در اول مه ضروری است که کارگران از موضع رهبر آزادى جامعه ظاهر شوند. به مسائل مهم اکثریت مردم زحمتکش در دوره انقلابی عطف توجه داشته باشند و قطعنامه های کارگران بیان بسیج توده های طبقه کارگر و جامعه حول پرچم ضد کاپیتالیستی طبقه کارگر علیه وضع موجود باشد.
مجموعه شرایط و اوضاع و احوال نیروهای درگیر براین واقعیت تاکید دارد که در سیاست ایران اینبار نوبت کارگران است.
١٣ اوریل ٢٠٢٣
