اول اردیبهشت بود که اعتصاب ما کارگران پروژه ای آغاز شد.
این اعتراضات تا همین جا دستاوردهای خوبی برایمان داشته است. اولین دستاورد آن متوجه کردن پیمانکاران مفتخور و مقامات مسئول به قدرت اعتصاب ما کارگران و به پایان رسیدن نقطه صبر و تحمل ما در برابر اجحافات و زورگویی هایشان است. ما اعتصاب کردیم و گفتیم دستمزدها باید ۷۹ درصد افزایش یابد و بیست روز کار و ده روز استراحت همه جا جاری شود. اما در میانه کار و دست کشیدن ما از کار در اعتراض به وضعیتی نابسامان کاری و معیشتی مان، متوجه بالاگرفتن بیشتر دعواهای دو باند مافیایی قرارگاه خاتم و پیمانکاران مفتخور شدیم. دعوایی که در آن قرارگاه خاتم تلاش میکند خودش همه کاره شود و کار را از دست پیمانکاران بیرون بکشد و پیمانکاران زالو صفت نیز در این دعوا با راه انداختن نمایش پیمانکار خوب و بد سعی میکنند اعتراضات بر حق ما کارگران را دستمایه ای برای خود در این دعواها کنند و با این کار در صف ما کارگران تفرقه ایجاد کنند و اعتصاب را به بیراهه بکشانند.
در همان روزهای آغازین اعتصاب “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت” بیانیه ای داد و اعلام کرد که نزاع دو باند مافیایی قرارگاه خاتم و پیمانکار زالو صف به ما کارگران ربطی ندارد و ما خواستهای خود را داریم و داشتن یک زندگی شایسته انسان را حق خود میدانیم اما متاسفانه در جاهایی پیمانکاران با چندرغازی افزایش دستمزد و یکسری وعده و وعید و در کنار آن گرفتن چماق اخراج بر روی سر کارگر، کاری کردند که بخشی از همکاران سر کار بازگشتند و طبیعی است وقتی بخشی از کارگران سر کار برگردند فشار اعتصاب کاهش یافته و به ناچار باقی بخش ها هم سر کار بر میگردند.
اما نکته ای که هست فضای اعتراض در مراکز مختلف نفتی همچنان انفجاری است. ما کارگران همچنان به وضعیت معیشتی و کاری خود اعتراض داریم، این را هم پیمانکاران و هم مقامات مسئول خوب میدانند بنابراین باید خود را برای دور بعدی اعتراضاتمان متحد تر و قدرتمند تر آماده کنیم البته این را هم بدانیم هر قدم کوچکی از عقب نشینی پیمانکاران نتیجه فشار اعتصاب ما کارگران است.
در هرحال اکنون بخشهایی از همکاران ما سر کار برگشته اند و بخش های معینی نیز همچنان در اعتصابند.
ما شک نداریم همکارانی که به کار بازگشته اند به زودی صدای اعتراضشان بلند خواهد شد و باید آماده دور بعدی اعتصابمان باشیم با این تاکید که از تجربه اعتصابات دو ساله اخیر خود درس بگیریم.
در اعتصاب قبلی تجربه کردیم و دیدیم وقتی متوجه شدند فضای اعتراض بالاست فورا با برنامه ای مهندسی شده به اسم ما کارگران و با نامه نگاری به مجلس و دولت و مقامات سعی کردند ما را به خانه بفرستند، در میانمان تفرقه ایجاد کنند و از بالای سرما تصمیم گیری کنند.
ما همان موقع هشدار دادیم و گفتیم اعتصاب سراسری است و توافقات هم باید سراسری باشد.
بر مجمع عمومی و تصمیم گیری جمعی در هر بخش و تحمیل قراردادهای جمعی به پیمانکاران تاکید کردیم.
بطور واقعی نیز فشار اعتصاب ما آنچنان بالا بود که در جاهایی مجبور شدند بیست روز کار و ده روز استراحت را بپذیرند و مقادیری هم هر چند اندک بر مزد ما اضافه شد.
در این دور نیز در نزاع دو باند قرارگاه خاتم و پیمانکاران، تلاش کردند بر موج اعتراض ما سوار شوند و باز “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت”هشدار داد و با ایستادگی همکاران اعتصابات ما موفقیت هایی داشت.
بنابراین می بینیم که اگر متحد می ماندیم میتوانستیم عقب نشینی های بیشتر و مهمی تحمیل کنیم و میتوانستیم هم در برابر قرار گاه خاتم و امنیتی شدن بیشتر محیط های کارمان بایستیم و هم پیمانکاران مفتخور را در موقعیت ضعیف تری قرار دهیم و قدمی بسوی جمع کردن بساط آنها به جلو برداریم.
دوستان! اکنون بعد از این دو تجربه تاکید ما اینست که متحد باشیم.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت یکی از دستاوردهای بزرگ ماست، در آن متشکل شویم و قرار اعتصاب بعدی را از این مجرا و با تصمیم گیری جمعی بگذاریم.
باید دستمزدهای ما بعنوان یک خواست فوری ۷۹ درصد افزایش یابد.
باید بیست روز کار و ده روز استراحت فوری جاری شود.
باید محیط های کار امن باشد و استانداردهای قابل قبولی بر خوابگاهها و محیط های اسکان برقرار شود.
باید بیمه درمانی رایگان با استاندارد بالایی شامل حال همه ما بشود.
باید به امنیتی کردن محیط کارمان پایان داده شود.
و باید بکوشیم با اتحاد خود به بساط بردگی کار پیمانی پایان دهیم.
زنده با اتحاد و همبستگی کارگران
زنده باد اعتصاب
