بازنشستگان خواسته های بسیاری دارند که در طول این ۴۴ سال از طرف حکومت برآورده نشده اند چرا که این حکومت، در این مناسبات اقتصادیِ سرمایه داری از منافع سرمایه داران و مافیای سیاسی دفاع میکند. بر خلاف این نظر که حکومت را به “دولت” و یا “سه قوه ی مجریه، مقننه و قضائیه” خلاصه میکند، تمامی نهادهای ذی نفع حکومتی یک کاسه هستند و ارگان های نظامی (از ارتش و سپاه گرفته تا لباس شخصی ها) از منافع خود و دیگر نهادهای حکومت دفاع میکنند. آنچه بر زندگی ما کارگران و بازنشستگان و دیگر اقشار زحمتکش جامعه تاثیر میگذارد، عملکرد کلی این “نهادهای یک کاسه شده” است.
حکومت بر روی بعضی از قوانین که به نفع ما میباشند پا میگذارد و حتی در بعضی از موارد با قوانین جدید، اجحاف را بر ما بیشتر میکند، در حقیقت هر روز فقر و فلاکت، ظلم و ستم بیشتر میشود. اکثر بازنشستگان بر این مسئله واقف شده اند اما عده ای از همکارانِ خوش بین (نه واقع بین) بر این اعتقادند که بین نهادهای حکومتی فرقی وجود دارد! گاه دست به دامان این نهاد میشوند و گاه دست به دامان دیگری! وقتی دولت برنامه ظالمانه هفتم توسعه را به مجلس میفرستد، وقتی دولت متناسب سازی را درست پیاده نمیکند، وقتی دولت حقوقها را متناسب با نرخ تورم افزایش نمیدهد، وقتی دولت حداقل بگیران را در قعر خط فقر نگه میدارد، این همکارانِ خوش بین دست به دامان مجلس میشوند!! به دیدار نمایندگان مجلس میروند، لیست موبایل نمایندگان مجلس را تکثیر میکنند و بازنشستگان را در خانه مینشانند تا با تماسهای تلفنی، نمایندگان شهر خود را تحت فشار قرار دهند!! اما سرانجامِ این “خوش بینی ها به این نمایندگان مجلس” چه میشود؟؟!! جواب دادن به این سوال حتما برای این دوستان تلخ است، چراکه انتظار چنین سرانجامی را نداشتند. انتظار یاس آوری که بدور از این واقع بینی بود که “تمامی نهادهای ذی نفع حکومتی، یک کاسه هستند”. اما هرگز نمیتوان باور کرد که عناصر حکومتی همچون گرگهایی در لباس میش در تشدید این “خوش بینی ها” نقشی ندارند!
در پی مشکلات بازنشستگان، متاسفانه عده ای از همکارانِ ساده دل، راه حل را دعا کردن و یا نفرین کردن میدانند! سالهاست که حقوقها متناسب با نرخ تورم اضافه نمیشوند ولی این افراد باز هم دعا میکنند که انشالله امسال حقوقها متناسب با نرخ تورم اضافه میشوند!! و پس از اینکه یک افزایش حقوق سلیقه ای از طرف حکومت (که پایینتر از نرخ تورم مرکز آمار میباشد) انجام شد، این افراد شروع میکنند به نفرین کردنِ مسئولینِ حکومتی!! که این نفرین کردن نه آسیبی به مسئولین میزند و نه مشکلی از مشکلات این افراد را حل میکند (در چنین مواردی، حتما مسئولین حکومتی به چنین افرادی میخندند!). اگر بخشی از این افرادِ دعا کننده و نفرین کننده از همکاران ساده دل ما میباشند، بخش زیاد و فعالی از این افراد، عناصر حکومتی هستند که به این شیوه ی به اصطلاح مطالبه گری و به این سبک زندگی دامن میزنند!! این عناصر با پیش برد خط مش ۴۴ ساله حکومت چنین القا میکنند که با صبر و حوصله، با قناعت و ریاضت کشی، با دعا کردن و ذکر خواندن! خواسته های ما توسط نیروهای آسمانی برآورده میشوند! این افراد تلاش میکنند بازنشستگان را مسخ نمایند، آنها را در خانه بنشانند که مبادا به کف خیابان بیایند و خواسته های خود را خود مطالبه کنند.
آنچه این حکومت از ابتدای انقلاب برای ما تبلیغ کرده است گریه و زاری، نوحه خوانی و عزاداری، اخم و ترش رویی، عبوسی و چین به پیشانی انداختن میباشد و با هر نوع شادی و جشنی مخالفت کرده است و اگر خود هم جشنی برپا میکند بیشتر به عزاداری شباهت دارد. در چنین شرایطی و در مخالفت با حکومت، آنچه لایه های مختلف اجتماعی از جمله ما بازنشستگان بر آن پا فشاری میکنیم جشن و سرور، لبخند و شادی میباشد چرا که ما نیازمند چنین روحیه ای هستیم. اما لودگی و دلقک بازیِ شخصیتهای حکومتی (از بالا تا پایین) که از اول انقلاب شاهد آن بوده ایم نباید توسط عناصر حکومتی جایگزین چنین روحیه ای گردند و روحیه مطالبه گری را “لوث” نمایند. در حالیکه حکومت در عدم پرداخت خواسته های ما بسیار جدی و خشک میباشد، لودگی در صفوف ما، دشمن اتحاد و جدیت ما میگردد.
۴ دی ۱۴۰۲
