پس از ۷ ماه حبسِ اسماعیل بخشی و اعضای نشریۀ گام، بالاخره وزارت اطلاعات از دستپخت نهایی‌اش رونمایی کرد: مجموعاً ۱۱۰ سال زندان و ۷۸ ضربه شلاق برای هفت زندانی صادرشد که نزدیک به نیم قرنش اجرایی خواهد شد. این ارقام سنگین، همچون برخی احکام صادرشده برای دستگیرشدگان تجمع روز کارگر، نشان از دست و پازدن سخت حکومت برای پراکندن بذر رعب و وحشت از هر نوع فعالیت سازمان‌یافته در حوزۀ کارگری دارد.
اینکه ج.ا – به عنوان حکومتی که نطفه‌اش از اول با کشتار و شعار استراتژیک «النصر بالرعب» بسته شد- در شرایط حساس سیاسی دست به چنین سرکوبی زده، البته نه خلاف قاعده بود و نه غیرقابل پیش‌بینی. هر قدر جنبش توده‌ای عظیم‌تر به میدان می‌آید، زهرچشم‌گیری دشمن از دخالتگرانش هم کاری‌تر میشود.
منتها تناقض ج.ا اینست که تصور می‌کند با سرکوب تمرکزیافته بر رهبران کارگری و نیروهای چپ، اعتراضاتی که ماهیتی توده‌ای و اجتماعی دارند خاموش خواهند شد. حال آنکه شعلۀ سوزان بحران اقتصادی (و درهم آمیختگی آن با اختناق سیاسی) است که آتش این خرمن را روشن نگه داشته‌است.
این احکام اگر یک درس فوری داشته باشد، آنست که مجال و جوازی برای دست کم گرفتن ارادۀ دشمن به سرکوب، در ما نباید ایجاد شود. احکام حبسی که در این دوره برای ده‌ها تن از کارگران، معلمان و دانشجویان و فعالان زنان و… بُریده‌اند، در قیاس با سطح سرکوب و ظرفیت توحشی که در شرایط انقلابی می‌توان از همین دشمن انتظار داشت، قطره‌ای در برابر دریاست. خاوران، سند تاریخی زنده‌ای بر این ادعاست.
از همین روست که محفاظت از مبارزان سیاسی و تدارک تمهیداتی که پروسۀ شناسایی و سرکوب فعالان سوسیالیست جنبش را برای جمهوری اسلامی هزینه‌بر کند، جزو وظایف همیشگی ما خواهدبود.
آنسو خانواده‌های زندانیان سیاسی و دوستان و همکاران گرچه در شوک و اندوه‌اند، اما ما حق مرثیه‌سرایی را برای فعالان سیاسی مجاز نمی‌دانیم. اظهار تأسف و خشم و دست به دست کردن منفعلانۀ اخبار، آفت اصلی واکنش اجتماعی در دوران سرکوب است.
وظایف بر زمین‌ماندۀ ما در دورۀ کنونی دوگانه‌اند:
۱- تداوم مبارزه و دخالت در مسائل گرهگاهی جنبش، مجهزتر و منطبق با مقتضیات دورۀ سرکوب
۲- ادغام کارزار دفاع از زندانیان در مبارزۀ روزمرۀ جنبش
?دربارۀ کارزارهای دفاعی که شامل طیف وسیعی از کارگران و معلمان تا دانشجویان و فعالان زنان و محیط زیست و .. میشود قبلتر در چندین بزنگاه صحبت کرده‌ایم، اما بار دیگر اچهار پیش‌شرط لازم برای ارتقای این کارزارها را از تریبون دیگری -رادیو زمانه- انعکاس داده‌ایم:
پرسش #رادیو_زمانه: «چگونه می‌توان به شکلی موثر از زندانیان سیاسی حمایت کرد و شیوه‌های حمایت از آنها را ارتقا داد؟»
پاسخ از «کمیته عمل سازمانده کارگری»:
ما برای کارزارهای دفاعی شروطی قائل هستیم:
۱- زندان‌های جمهوری اسلامی مملو از زندانیان سیاسی است، اما تنها تعداد انگشت‌شماری امتیاز داشتنِ «کارزارهای دفاعی» را پیدا می‌کنند. عموماً جناح‌های سیاسی که دست بالا را در رسانه‌ها دارند تعیین می‌کنند که چه کسانی چهرۀ شاخص کارزارهای دفاعی شوند و چه کسانی حذف. به این اعتبار «چهره‌سازی» از زندانیان سیاسی هم مثل تمام حوزه‌های دیگر خودش میدان یک نبرد سیاسی است. برای همینست که ما مجبوریم حتی در کارزارهای دفاعی هم دنباله‌رو نباشیم و فاکتورهایی مثل میزان ادای سهم فرد زندانی در جنبش اعتراضی، مترقی بودن مواضعش، استقلالش از جناح‌های حاکم و غیره را در چهره کردن وی لحاظ کنیم.
۲- نقطۀ اتکای هر کارزار دفاعی باید بر بسیج از پایین باشد، نه جلب حمایت از بالا.
تمام جناح‌های حاکم دستشان به جنایت آلوده است و اشارۀ گهگاهی فلان نمایندۀ مجلس یا مقام حکومتی به مسألۀ زندانیان، صرفاً کارکرد تبلیغاتی دارد؛ همین قاعده در مورد رقبای آمریکایی-اروپایی‌شان هم صادق است و «حقوق بشر» برایشان تنها ابزار امتیازگیری و معامله است. وگرنه کارنامۀ آنها در تجهیز ج.ا به آخرین فناوری‌های شناسایی، شنود، داروهای اعتراف‌گیری و… برکسی پوشیده نیست. از همین‌رو ما باید مؤتلفان و حامیان زندانی سیاسی را از میان توده‌های همان جنبشی پیدا و بسیج کنیم که فعالیت وی رو به آنها بوده‌است.
۳- هر کارزار دفاعی باید متناسب با سطح دست‌اندازی حکومت باشد. طومارنویسی و بیانیه‌نویسی هیچ تناسبی با تعرض‌های ج.ا ندارد. پس دفاع ما هم باید خصلت «تهاجمی» بگیرد و حکومت را زخمی و مستهلک کند. این مستلزم آنست که کمپین‌ها را از حوزۀ هشتگ‌سازی مجازی بیرون بکشیم و به برگزاری آکسیون‌های مقطعی در مترو، خیابان، محیط کار و دانشگاه گره بزنیم. این فعالیت‌ها ولو برای دقایقی هم که شده جوّ اختناق را در فضاهای عمومی می‌شکنند و برای حکومت هزینه‌سازند. خصوصاً اگر به شیوه‌ای اجرا شوند که شناسایی و دستگیری مجریانش بخاطر رعایت مخفیکاری ناممکن شود. پخش اعلامیه و دیوارنویسی و غیره همگی جزوی از همین تاکتیک‌های تعرضیِ دفاعی‌اند.
در خارج از کشور هم این نوع فعالیت‌ها می‌تواند از تعرض به سفارت‌های ج.ا گرفته تا اشغال نشست‌ها و کنفرانس‌های کارگری، محیط زیستی، زنان و غیره متغیر باشد.
۴- امسال ما در دفاع از زندانیان دو چالش جدی داریم: هم بازداشت‌ها گسترده‌تر شده‌اند و هم دغدغههای معیشتی، مانعی بر سر توده‌ای‌شدن کارزارها. بنابراین باید کارزارهای دفاعی را هرچه بیشتر به مسائل روز جامعه پیوند بزنیم تا منزوی نشوند. یعنی کارزارهای دفاعی نه به شکل فعالیت در خود، بلکه با دخالت در حوزه‌های مختلف (محیط زیست، زنان، کارگری و غیره) تلفیق و ادغام شوند.
