این نوشته قبل از تصمیم رهبری حزب برای اخراج علی جوادی و در پاسخ به قرار اصغر کریمی و سیامک بهاری نوشته شده است.
رفقای عزیز دفتر سیاسی
با سلامهای گرم و رفیقانه و آرزوی سلامتی شما در این شرایط کرونایی. همانطور که مطلع هستید اخیرا قراری توسط رفقا اصغر کریمی و سیامک بهاری به دفتر سیاسی حزب ارائه شده که هدفش تعلیق عضویت رفیق علی جوادی از حزب است.
ما امضاء کننده این یادداشت بدینوسیله اعتراض شدید خودمان را به این اقدام تشکیلاتی به دلایل اعلام شده در زیر اعلام میکنیم. امیدمان این است که علیرغم اختلاف عمیق سیاسی که در حال حاضر در حزب موجود است، رهبری کنونی حزب از دست بردن به ابزار تشکیلاتی و اخراج در مقابل مباحث سیاسی انتقادی ما خود داری کند. این اقدامی تماما مضر به حال حزب و جنبش کمونیسم کارگری و متعلق به گرایشات چپ سنتی است. رئوس دلایل ما به شرح زیرند:
١-اختلاف و نقد سیاسی ما به برخی سیاستهای مطرح شده در حزب و یا سیاستهای اعلام شده توسط برخی از اعضای رهبری حزب یک اقدام سیاسی و موجه در چهارچوب یک حزب سیاسی باز کمونیستی – کارگری و امروزی است. سنت تاکنونی موجود در حزب کمونیست کارگری این اقدام را کاملا مجاز دانسته و در چهارچوب مقررات حزبی میداند. ما هیچ “مصوبه رسمی حزب” را نقد نکرده ایم. ما علیه هیچ ارگانی در حزب “آژیتاسیون” نکرده ایم. ما به هیچ شخص و نهادی در حزب “اتهام” نزده ایم. نقد ما تماما سیاسی، رادیکال و در راستای سیاستهای پایه ای حزب کمونیست کارگری است که توسط منصور حکمت پایه گذاری شده است.
٢-نامه شماره یک دبیر کمیته مرکزی که توسط منصور حکمت ابلاغ شده بود، سیاست تشکیلاتی حزب در قبال مباحث و کشمکشهای درون حزبی را به روشنی بیان کرده است. در این نامه دقیقا آمده است که نقد و برخورد تا زمانی که سیاسی است، مجاز است و هیچ اقدام تشکیلاتی در قبال آن نمیتوان و نباید انجام داد. مسلما اتهام و هتک حرمت مساله دیگری است و اقدامی خارج از حوزه نقد سیاسی. در این سیاست تشکیلاتی تاکید شده است که اگر رفیقی به رفیق دیگر و در نقد سیاستی اعلام کرد که این سیاست راست، ارتجاعی، ناسیونالیستی، پوپولیستی و … است هیچ اقدام انضباطی و تشیکلاتی را به دنبال نخواهد داشت. نقد را تنها با نقد سیاسی میتوان پاسخ داد. این تفاوت سنت کمونیسم کارگری با گرایشات چپ سنتی و راست است. از این رو طرح مباحثی مانند اینکه فلان سیاست “توده ایستی” است یا نقد به سیاست دفاع از فعالینی که با “پرچم حزب الله” به میدان آمده اند یا اینکه فلان سیاست حزب ما را به “شاگرد شوفر” جنبش های دیگر تبدیل میکند، مستقل از درست و یا نادرست بودن، آن نقدی تماما سیاسی است. اتهام و یا هتک حرمت نیست، شانتاژ نیست، تبلیغ علیه حزب نیست. به این اعتبار قرار پیشنهادی برخی از رفقای کمیته اجرایی حزب برای دست بردن به ابزار تشکیلاتی آنهم در شکل اخراج تماما در ضدیت با سیاست رسمی و سنت اعلام شده در حزب کمونیست کارگری است.
٣-قرار پیشنهادی این رفقا مدعی است که “بسیاری از مواضع و برخوردهای خصمانه علی جوادی در پوشش نقد نظرات حمید تقوایی … صورت میگیرد”. این یک تحریف آشکار است. کدام برخورد “خصمانه”؟! رفقای ارائه دهنده این قرار حتی زحمت این را به خود نداده اند که نشان دهند کجا و در چه مطلبی کدام برخورد “خصمانه” صورت گرفته و یا کدام مصوبه و سیاست رسمی اعلام شده حزب، نقد شده است. ما تاکید میکنیم که رفیق علی جوادی و همچنین ما رفقای متشکل در “کانون مباحث کمونیسم کارگری” سیاستهای انتقادی خود را آگاهانه و با تعهد به موازین کمیته ای که در آن عضو بوده ایم صرفا به مواضع و نقطه نظرات فردی و تفسیرهای فردی ارائه شده در سمینارهای علنی مانند انجمن مارکس و یا برنامه های تلویزیونی محدود کرده ایم. ما هیچ قطعنامه و مصوبه کمیته حزبی را که در آن عضویت داشته ایم، رسما و علنا و در بیرون نقد نکرده ایم. ما بر علیه هیچ سیاست رسمی حزب موضع گیری نکرده ایم. نتیجتا ما می پرسیم: آیا هر مصاحبه و گفتگوی بیرونی هر رفیق رهبری حزب و یا رفیق حمید تقوایی مصوبه حزبی است و قابل نقد نیست؟ آیا سیاستی که تحریم اقتصادی را توجیه میکند، سیاستی حزبی است؟ آیا سیاستی که از مسیح علینژاد و بیانیه ١۴ نفر دفاع میکند، سیاست حزبی است؟ آیا سیاست دفاع از فعالین با “پرچم حزب الله” سیاست حزبی است؟ شما پاسخ دهید؟
۴-ما پس از شکل گیری اختلافات در حزب کمونیست کارگری رسما با رفقای کمیته اجرایی حزب در باره چگونگی پیشبرد مباحث انتقادی مان مشورت و تبادل نظر کردیم. پاسخ رفقا این بود که نقد خود را علنا و رو به بیرون منتشر کنید و اگر حزب و یا رهبری لازم دید، برخورد علن ی خواهد کرد. ما دقیقا و با حفظ ضوابط و مقررات حزبی به نقد برخی سیاستهای مطرح شده از جانب برخی از رفقای رهبری حزب اقدام کردیم. چگونه است که الان به خاطر طرح همین مباحث انتقادی مان مورد مواخذه تشکیلاتی قرار میگیریم؟
۵-ما هیچوقت به هیچ رفیقی در حزب “انگ و اتهام” نزده ایم. ما در نقد سیاستهای هیچ رفیقی در حزب به “شانتاژ” و “ترور شخصیت” متوسل نشده ایم. ما این اتهام را قویا تکذیب میکنیم. تکرار میکنیم این قرار حتی این زحمت را به خود نداده است که یک نقل قول و یا به یک نوشته مشخص برای اثبات این اتهامات خود رجوع کند. ما تاکید میکنیم که اصل بر برائت است. متاسفانه این اقدام رفقا به قدری ناشیانه است که خود در ادامه میگویند: “این در واقع حمله به حزب و حمید تقوایی، آن هم با لحنی که بیشتر به شانتاژ و ترور شخصیت شبیه است، در قالب نقد سیاسی است.” ما می پرسیم آیا میتوانید به خود این زحمت را بدهید و به لحن “شانتاژ و ترور شخصیت” در “قالب نقد سیاسی” اشاره کنید؟ واقعیت چیز دیگری است. برعکس ما تماما شاهد سکوت رهبری اجرایی حزب در قبال هتک حرمتها و زشت گویی های شخصی و سیاسی بوده ایم. ما را به “شارلاتان”، “کلاهبردار” و … متهم کردند و رهبری اجرایی حزب علیرغم اعتراض ما کوچکترین اقدام تشکیلاتی را در دستور قرار نداد. رفقای دفتر سیاسی شما قضاوت کنید!
۶-در قرار پیشنهادی آمده است که علی جوادی “بخاطر ابراز علنی نظراتش تا حد آژیتاسیون خصمانه علیه حزب حتی یک تذکر تشکیلاتی دریافت نکرده است.” از اتهام “آژیتاسیون خصمانه علیه حزب” به خاطر بی پایه بودن آن در اینجا میگذریم. سئوال ما این است که چرا تاکنون سکوت کردید؟ اگر علی جوادی بخاطر “ابراز علنی نظراتش تا حد آژیتاسیون خصمانه علیه حزب” تاکنون هیچ “تذکر تشکیلاتی” نگرفته بود، چرا اکنون هیات اجرایی حزب به یکباره میخواهد علی جوادی را اخراج کند؟ آن سکوت و این درخواست حکم اخراج را چگونه توضیح میدهید؟ آیا سیاست اصولی این نبود که در اولین مواجه با اقدامی مغایر اصول سازمانی و مقررات حزبی اقدام به توضیح و یا تذکر تشکیلاتی با توسل به ضوابط و مقررات حزبی میکردید؟ آیا از این پس هر جمعی که با سیاستهای برخی از رفقای رهبری حزبی مقابله کند، باید با چنین روش و برخورد تشکیلاتی روبرو شوند؟ آیا اصولی تر این نبود که به جای این اقدام مغایر با ضوابط حزبی قراری را پیشنهاد میکردید که از این پس نقد نظرات اعضای رهبری حزب و بطور علنی اقدامی ضد حزبی است تا ما هم تکلیف خود را بهتر بدانیم؟
٧-رفقای پیشنهاد دهنده ادعا میکنند که: “اقدامات علی جوادی را با نفس عضویت در حزب کاملا مغایر میدانند و خود را موظف می بیند در دفاع از حزب و حزبیت عضویت علی جوادی را تعلیق کند.” ما این اتهام را عمیقا رد میکنیم. این اتهاماتی را که به ما نسبت میدهند تماما نقدی سیاسی، مارکسیستی و کمونیستی است، نقدی در راستای سیاستهای کمونیستی منصور حکمت است. این سیاستها بر خلاف نظر رفقای پیشنهاد دهنده قرار اساسا بمنظور تحکیم کمونیسم کارگری و حزبیت کمونیسم کارگری بر مبنای سیاستهای بنیادین این حزب صورت گرفته است. ما می پرسیم آیا نقد منصور حکمت به سیاستهای عبدالله متهدی و جریان سانتر در حزب کمونیست ایران اقدامی در جهت تضعیف حزبیت و حزب کمونیست ایران بود؟ آیا سمینارهای کانون کمونیسم کارگری که بخشا متوجه پراتیک غالب در حزب کمونیست ایران بود، اقدامی در جهات تخریب حزب کمونیست ایران بود؟
٨-ما امضا کنندگان این یادداشت اعلام میکنیم که از جهت گیری و جوهر نقطه نظرات ارائه شده توسط رفیق علی جوادی، محمد آسنگران، محمود احمدی، نسرین رمضانعلی و محمد رضا پویا که در نشریه “پرسش” هم منعکس شده، علیرغم سایه روشنهای فردی، قاطعانه دفاع میکنیم و خود را تماما در این مجموعه انتقادات شریک و سهیم میدانیم. ما اعلام میکنیم که این مباحث عمیقا مارکسیستی و مبتنی بر سیاستهای پایه ای و شناخته شده کمونیسم کارگری است و هر اقدام تشکیلاتی علیه هر کدام از رفقای نامبرده را اقدامی علیه کلیه رفقای امضا کننده قرار تلقی میکنیم. آیا قرار اخراج ما را هم ارائه و به رای خواهید گذاشت؟
٩-ما امضا کنندگان این یادداشت اعلام میکنیم که نه رفیق علی جوادی و نه هیچ رفیق دیگری کوچکترین اقدام غیر تشکیلاتی و غیر اصول و مقررات حزبی انجام نداده است. ما اتهامات مطرح شده در قرار پیشنهادی رفقا سیامک بهاری و اصغر کریمی را تمام مردود و مغایر سنت تاکنونی حزب کمونیست کارگری و ناشی از ضعف و ناتوانایی سیاسی از پاسخ در مواجهه با نقدی کمونیستی کارگری میدانیم.
١٠-ما از تمامی رفقای دفترسیاسی میخواهیم که علیرغم اختلافات سیاسی موجود در حزب دست به چنین جراحی تشکیلاتی نزنند، خود را شریک در پایه ریزی چنین بدعتی در حزب کمونیست کارگری نکنند. تصویب چنین قراری یک ضربه سنگین به حزب کمونیسم کارگری و سنت سیاسی آن است. از این اقدام خودداری کنید، امضای خود را پای چنین تغییر ریلی نگذارید! – ۵ فوریه ٢٠٢١
محمد آسنگران – محمود احمدی – علی جوادی -محمدرضا پویا -نسرین رمضانعلی
