بیانیه های که فعالین و تشکلهای کارگری که تا کنون منتشر شده اند نکات زیادی را به عنوان ادعانامه خود اعلام کرده اند. اینجا میخواهم به چند مورد از برجسته ترین نکاتی که در بیانیه هایی کارگری به مناسبت اول مه ١۴٠٠ تا کنون منتشر شده است بپردازم: اعلام اینکه طبقه کارگر یک طبقه جهانی است و اتحاد و همبستگی جهانی این طبقه مورد تاکید بوده است از مواد همه بیانیه ها است. نقد سرمایه و به مصاف طلبیدن نظام سرمایه دارى و نفى استثمار و تبعیض براى رهایى انسان از جامعه طبقاتی موجود در اول مه امسال برجسته تر از سالهای قبل خودنمایی میکند. بیانیه های کارگری امسال آشکارتر از همیشه با پرچم سرخ و با پرچم ضد سرمایه داری ادعانامه جنبش کارگری ایران علیه نظام حاکم را نمایندگی کرده است. پرچمى که نه توهمى به سرمایه ملى دارد و نه رنگ و بوى وطنى دارد. علیه تفرقه افکنی گرایشات بورژوایی و در تقابل با قوم پرستى و ناسیونالیسم ایرانی بر اتحاد طبقاتی تاکید کرده اند. ملیت و مذهب در این بیانیه ها جایی ندارد. یک بار دیگر جنبش کارگری نشان داد که آرزوها و آرمانهای جامعه تحت ستم ایران را نمایندگی میکند.
این جنبشى که در ایران پا به میدان گذاشته است، بخشی از جنبش جهانى طبقه کارگر است. کارگران رسماً و علناً در قطعنامه هایشان اعلام کرده اند که تفاوتهای ملی، نژادی، رنگ پوست، مذهب و جنسیت عواملی هستند که بورژوازی برای تفرقه انداختن در جنبش کارگری آنها را باد میزند.
تدارک و آمادگى فعالین کارگرى براى اول مه!
از حدود دو ماه قبل از روز جهانى کارگر ما شاهد جنب و جوش فعالین کارگرى براى استقبال از این روز بودیم. در اکثر مراکز کارگرى، فعالین و رهبران عملى بحث چگونه و کجا برگزار کردن مراسمهاى اول مه را شروع شد. همانند سالهای گذشته تاکید این بود که مراسمهاى اول مه امسال باید مستقل از خانه کارگر و عوامل دولتى باشد. بطور ویژه ای بر اتحاد و همبستگی طبقاتی و در هماهنگی با معلمان و پرستاران و بازنشستگان و همه اقشار تحت ستم تاکید شد.
فعالین کارگرى بویژه کارگران رادیکال و سوسیالیست تلاش کردند که گرایشات دیگر را هم قانع کنند سیاست رادیکالى را در پیش گیرند. بیانیه ها نشان میدهد که تا حدود زیادى در این امر موفق شده اند. چناچه کل بیانیه هایی که تا کنون به مناسبت اول مه منتشر شده اند سیاستی رادیکال ضد سرمایه داری و چپ را نمایندگی میکنند. علاوه بر این آنجا که گرایشات دیگر با خط و سیاست دیگرى تداعى میشدند پرچم شان کم رنگ و یا بیرنگ گردید. رادیکالیسم ضد سرمایه داری در جنبش کارگری و به طبع در جامعه ایران و در جنبشهای اعتراضی چنان جایگاه و قدرتی پیدا کرده است که گرایشات سازشکار رفرمیست و خرده بورژوایی نتوانستند تاثیر جدی بر خط و سیاست حاکم بر بیانیه ها و قطعنامه داشته باشند.
امروز حتی سران رژیم اسلامى و نیروهاى راست و ناسیونالیست اپوزیسیون هم نمیتوانند از حضور برجسته و تاثیر گذار جنبش ضد سرمایه داری چشم بپوشند و هر کدام به نوبه خود تلاش میکنند مانع رشد این گرایش شوند. جمهوری اسلامی نه تنها با سرکوب و ارعاب، بلکه از نظر سیاسی افراد شاخص خود را به جلو صحنه آورده است که بگویند آنها هم از اوضاع فعلی راضی نیستند. تا جایی که ضرغامی خود را دوست دار چگوارا میداند و از شعار نان، مسکن آزادی حرف میزند و خانم شیرین عبادی از وجود آلترناتیو در جامعه ایران میگوید و کارگران هفت تپه را نمونه وجود این آلترناتیو میداند و رضا پهلوی از قدرت و نفوذ سوسیالیستها میگوید و بخشی از جریانات راست تحت عنون “نه به جمهوری اسلامی” با پز سوسیال دمکراسی حضور سیاسی خود را تزیین میکنند. همه این تحولات ناشی از قدرت و نفوذ برجسته گرایش چپ و سوسیالیست جنبش کارگری است.
همچنانکه قبلا هم تاکید کرده ام شک نداشته باشید فردا وقتیکه جمهوری اسلامی ضعیف تر بشود و جنبش کارگری با قدرت بیشتری به میدان بیاید، بخشی از سران سپاه هم با پرچم “نه به جمهوری اسلامی” و همانند ضرغامی مدافع نان، مسکن، آزادی خواهند شد.
اما جنبش کارگری و فعالین و رهبران این جنبش این ترفندها را میشناسند. کمونیستهای کارگری میدانند که بورژوازی خوش قلب در ایران نداریم. میدانند بورژوازی دمکرات نداریم. میدانند که همه گرایشات بورژوایی با هر شعار و پرچمی که به میدان بیایند منفعت طبقه خود را نمایندگی میکنند. جنبش کارگری فقط با برچم آزادی و برابری یعنی سوسیالیسم میتواند به اهداف و آرمانهای خود برسد. آرمان رهایی انسان برپایی جامعه ای آزاد و برابر و عاری از هر نوع تبعیض است و جنبش کارگری پیشتاز و پرچمدار این آرمان است.
زنده باد اول مه! زنده باد اتحاد و همبستگی جنبش کارگری!
محمد آسنگران
۲۷ آپریل ۲۰۲۱
