مضحکه انتخابات با “رای” به تداوم وضع موجود و “انتخاب” مجدد روحانی تمام شد. کل باندها و دستجات اسلامی حکومتی در داخل و خارج و در راس آنها خامنه ای، همراه با جریانات اپوزیسیون طرفدار رژیم و رسانه های اسلام و آخوند زده، دستجمعی موفق شدند با ایجاد یک دو قطبی کاذب بخشی از مردم را علیرغم همه نارضایتی هایشان وادار به شرکت در نمایشی کنند که از وحشت رئیس جمهور شدن یک قاتل و مهره سوخته حکومتی به قاتلی دیگر و تداوم وضع موجود “رای” بدهند. این صف متحد بورژوازی ایران و حامیانش، بویژه در آخرین روزهای قبل از نمایش انتخابات، با لحنی فالانژیستی تا آنجا پیش رفت که مسئولیت “انتخاب” احتمالی رئیسی را “تحریمی ها” قلمداد کرد!
جمهوری اسلامی و حامیانشان دو هدف را از کشیدن مردم پای صندوقهای “رای” دنبال میکردند: اول، کسب مشروعیت فرمال حقوقی برای نظام اسلامی. دوم، ممانعت از گسترده شدن صف شرکت نکردن و بلوک وسیع “تحریمی ها” که کل رژیم اسلامی و مضحکه انتخاباتش را قبول ندارند و در آن شرکت نمیکنند. ظاهرا این اهداف با چند برابر کردن آرا و تنظیم درصدها مُحقق شده است. وزارت کشور اعلام میکند که تا ساعت ١٨ (آخرین زمان رای گیری) از ۵۶ میلیون واجد رای حدود ٢٠ میلیون شرکت کرده اند. یعنی ۳۶ میلیون شرکت نکرده اند. این آمار در ۴ ساعت تمدید شده ناگهان به ۴۱ میلیون و بالاتر میرسد!؟ یعنی میزان تحریمی ها، طبق این آمار از ۳۶ میلیون به ۱۵ میلیون نفر میرسد تا از دور قبل کمتر باشد. تنها با این دستکاری آرا است که میتوانند پُز توخالی مشروعیت حقوقی بگیرند و بلافاصله به مخالفین شان حمله کنند که “سیاست تحریم فایده ندارد”.
روحانی و رئیسی هر دو نماینده و کاندید نظام اسلامی هستند. “رای” به روحانی “رای” مخالفت با خامنه ای و نظام نیست، رای به تداوم وضع موجود و رای به نظامی است که خامنه ای در راس آن قرار دارد. اگر روحانی نماینده “تقابل با نظام” و خامنه ای بود، اصولا نمیتوانست در این مضحکه شرکت کند. مردم رای دهنده یکدست نیستند و محاسبات مختلفی دارند. بخش قلیلی از این مردم بورژوازی ایران، اقشار مرفه و میانی هستند که امثال روحانی و خاتمی را نمایندگان واقعی سیاسی و سخنگویان منافع خود میدانند. خیل متفرقه وابستگان حکومتی و میلیونها شناسنامه سیار را باید به اینها اضافه کرد. آن بخش وسیع تر رای دهندگان، که ضرورتا دل خوشی از رژیم اسلامی ندارند، با منطق پراگماتیستی و “شر کمتر” زیر فشار تبلیغات و دو قطبی کاذب ایجاد شده و ترس از آینده ای بدتر، پای صندوق رای رفتند. مستقل از نیت و محاسبه هر رای دهنده، این روش و سیاستی اشتباه و زیانبار است که به تداوم نظام اسلامی نیرو میدهد و تجربه بارها اثبات کرده که این سیاست نتوانسته است از بدتر شدن اوضاع مُمانعت کند. “تحریمی ها” و قطب وسیعی که در این نمایش بدرستی شرکت نکردند و مرعوب تبلیغات و گروکشی نشدند، بسرعت به بازیگر اصلی سیاست ایران بدل خواهند شد.
با پایان نمایش انتخابات، کارگران شهرداری وعده های ارزان و دروغ کاندیدهای حکومتی را از خیابانها جارو میکنند و جامعه در فردای انتخابات کماکان در نقطه قبل از انتخابات ایستاده است. از یکسو رژیمی مستبد و زورگو و مرتجع و سراپا دزد و فاسد، با بحرانهای تشدید شونده و ناتوان از حل مسائل اساسی و مُبرم شهروندان، رژیمی که برای بقایش راهی جز تشدید فقر و استثمار و سرکوب سیاسی ندارد و هر روز از ادامه آن ناتوان تر میشود، و از سوی دیگر جامعه ای که بعد از پایان چراغانی و خلسه مذهبی انتخاباتی، نان و کار و آموزش و سلامتی و حقوق بدیهی اش را میخواهد و بیشتر از هر زمان سرنگونی کل گنداب اسلامی در ایران صورت مسئله اساسی اش است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست به بلوک بزرگ کسانی که در این نمایش مُضحک شرکت نکردند درود میفرستد. آینده ایران را مزاج تند خامنه ای و لبخند روحانی تعیین نخواهد کرد. با تشدید بحران تقابل راه حلهای بورژوائی و کارگری و کشمکش و رویاروئی گسترده اردوی کار با حاکمیت مشتی سرمایه دار و تجار دین به صدر رانده میشود. این آینده را باید ساخت و به کمبودهایش پاسخ داد. حزب کمونیست کارگری حکمتیست همراه با دهها میلیون کارگر و زحمتکش و مردم آزادیخواه که رژیم اسلامی را دون شأن خود میدانند، اعلام میکند؛ با یا بدون روحانی، صورت مسئله اساسی مردم ایران سرنگونی حکومت اسلامی و استقرار یک جامعه آزاد و برابر و خوشبخت است.
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست
۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۶ – ۲۱ مه ۲۰۱۷
