به روزهای اعلام “دستمزد” چند بار زیر خط فقر “شورایعالی کار” جمهوری اسلامی نزدیک میشویم. این نهاد سراپا ضد کارگری عامدانه اعلام “دستمزد” چند بار زیر خط فقر را به روزهای پایانی سال موکول میکند. جشن و شادی را به کام کارگران و مردم تلخ میکند.بعد از چند ماه مانورهای فریبکارانه و تکراری و سازماندهی کمپین دولتی “کارزار افزایش ٧٠ درصدی” با فضاسازی لازمه امسال هم نرخ “دستمزد” چهار تا پنج بار زیر خط فقر را اعلام میکنند. جنبش کارگری ایران و پیشروان آگاهش و تعدادی از نهادهای کارگری علیه این نمایش ضد کارگری اعلام نظر کردند. تأکید کرده اند نرخ “دستمزد” جمهوری اسلامی و شورایعالی کارش را نمی پذیرند. بر اعتراض همبسته کارگران و دیگر مزدبگیران جامعه تأکید کرده اند. در همراهی با فراخوان مبارزاتی کارگران به سهم خود تأکید میکنم، برای عقب راندن اقدامات ضد کارگری دولت و شورایعالی ضد کارگری، معجزه ای در کار نیست ، غیر از به میدان آمدن حرکت سازمانیافته و جدی و آگاهانه جنبش کارگری درمراکز اصلی کارگری در سطح سراسری و مؤثر و هم بسته که در عرصه تعیین دستمزد، اقدامات و شگردهای دولت و شورایعالی کار را خنثی کند. دستمزد مکفی زندگی شایسته برای خانواده کارگری را ارائه و به کرسی بنشاند. در این راستا در قدم اول باید اعلام کرد که شورایعالی کار مرجع صاحب صلاحیت تعیین حداقل دستمزد برای کارگران نیست.این نهاد و ترکیب آن بر اساس منافع سرمایه داران و دولت چیده شده است. این نهاد متشکل از نمایندگان سه جانبه کارفرمایان، دولت، و عناصر حلقه بگوش نظام به نام نماینده کارگر هر سه در ضدیت با منافع کارگران عمل میکنند.این را بارها کارگران در اعتراضات و اعتصابات خود اعلام کرده اند. پس تصمیمات این نهاد و اعلام نرخ “حداقل دستمزد” توسط آن تماما باید مردود اعلام شود.
در مقابل و به عنوان اقدام آلترناتیوباید پافشاری کرد که نمایندگان مستقیم و منتخب کارگران میتوانند و باید نرخ دستمزد پایه در سال را اعلام کنند. برای تعیین این نمایندگان میتوان به تشکل کارگری و مشخصا مجامع عمومی کارگری متکی شد. برپایی مجمع عمومی کارگری در هر مرکز و رشته کارگری و ارتباط و همگامی نمایندگان مجامع عمومی کارگران با هم کلید مسئله است. این گام مهم تغییر تناسب قوابه نفع مبارزه طبقه کارگر و تلاش برای تعیین حداقل دستمزد است. در این رابطه به تجارب تاکنونی جنبش کارگری ایران باید متکی شد. علیرغم سرکوبگری و کار شکنی جمهوری اسلامی و سرمایه داران، در موارد متعددی و از جمله در مبارزه برای افزایش دستمزد، در مراکز کارگری مختلف کارگران تجمع کرده اند، خواسته و مطالبات خود را ردیف کرده اند، نماینده تعیین کرده اند، تصمیم به اعتصاب و اقدام مبارزاتی مشخص گرفته اند. در جنبش تعیین حداقل دستمزد اگر بخواهیم، اتحاد و همبستگی مبارزاتی چه در سطح کارخانه ها و مراکز کارگری ایجاد کنیم، برپایی مجمع عمومی در هر کارخانه و کارگاه و مرکز و رشته کارگری لازم و ممکن است. دوما اگر بخواهیم بر پراکندگی فعلی فایق آمده و اتحاد و همگامی سراسری ایجاد کنیم، هیئت های نمایندگی کارگری هر مجمع عمومی لازمست انتخاب شوند و مهمتر در ارتباط با هم قرارگیرند.اتحاد سراسری ایجاد کنند. مطالبات سراسری جنبش تعیین دستمزد را مشخص کنند. با تشخیص درست تناسب قوا، اقدامات مبارزاتی موثر را از جمله اعتصاب، گردهمایی و راهپیمایی، پیکت و اعتصابهای اخطاری، و غیره را در دستور بگذارند. اینها روشها و شیوهای موثری است که رهبران کارگری و کارگران کمونیست میتوانند ابتکار سازماندهی آنها را به عهده بگیرند. همین جا تاکید کنم تعدادی از تشکلها و نهادهای مستقل کارگری که هم اکنون وجود دارند و تاکنون هم در این زمینه فعالیتهایی داشته اند، میتوانند نقش مؤثرتری ایفا کنند، فعالیت خود را با مراکز و رشته های کارگری مختلف و مجامع عمومی کارگری و نمایندگان آنها هماهنگ کنند.
کارگران سوسیالیست در جنبش کارگری لازم است بر چند مسئله گرهی تأکید جدی داشته باشند ١- شورایعالی کار مرجع تعیین حداقل دستمزد کارگران نیست. ٢- حداقل دستمزد باید توسط نمایندگان مستقیم و منتخب مجامع عمومی کارگری تعیین و اعلام شود. ٣- خواستار دستمزد مکفی زندگی شایسته برای خانواده کارگری هستند. ۴ – مزد برابربرای زنان و مردان در ازاء کار مشابه ۵- ممنوعیت پرداخت دستمزد جنسی و غیر نقدی، ممنوعیت تاخیر در پرداخت دستمزدها. به عنوان روشهای مبارزاتی موثر، باید به تحرک و اعتراض همبسته کارگری، اعتصاب و پیکت و راهپیمایی و اعتصابهای اخطاری کارگری متکی شد.
***
